Mondkapjes, online lessen, persconferenties en testen voor toegang: de pandemie is geen makkelijke periode. Hoe beleven andere scholieren dit? In deze reeks eindejaarsinterviews blikken we met hen terug op het afgelopen schooljaar.

Deze keer: Nienke (19, havo-5). Zij kreeg in 2020 de ziekte van Pfeiffer en werd daarnaast gediagnostiseerd met autisme, waardoor de afgelopen twee jaar er anders uitzagen dan voorzien.

Het begin van corona

"De emotie waarmee ik het jaar in ging, was hoop. Hoewel het op dat moment niet altijd fijn was, betekende dat wel dat het alleen maar beter kon worden. Twee jaar geleden ging het wat minder. Ik zat in vwo-5, maar omdat ik de ziekte van Pfeiffer kreeg, moest ik daarmee stoppen. Ik was de hele dag moe, het ging gewoon niet meer. Daarna ben ik vwo gaan doen op het vavo, maar dat ging niet beter, dus toen heb ik vorig schooljaar staatsexamen gedaan in Engels, Nederlands en wiskunde B op havo-niveau.

Ik heb weinig meegekregen van de beginperiode van corona, want dat was ook precies de periode dat ik ziek werd. Aangezien ik toch altijd thuis was, maakte het niet zoveel uit wat er buiten gebeurde. Vanaf eind februari, begin maart 2020, had ik vaak hoofdpijn - ook op school - en ik was heel snel moe. Als ik thuiskwam, viel ik op de bank in slaap. Daarnaast ben ik een psychologisch diagnoseproces doorgegaan waarbij autisme is vastgesteld. Dat kwam er dus ook nog bovenop. Ik moest echt mezelf weer leren kennen. Kortom, alles bij elkaar was dat… Feest!"

Vriendschappen

"Mijn leven ging tijdens de pandemie heel langzaam. Ik at en ik sliep. Dat was het. Voor mijn vrienden ging het normale leven aardig door. Mijn vriendje heeft het ook uitgemaakt toen ik pfeiffer kreeg, omdat ik geen energie had om contact te onderhouden. Hij mocht hier ook amper langskomen. Mijn moeder heeft longklachten, dus we hadden afgesproken dat er per week één persoon mocht langskomen voor één uur. Nou, dat vond hij niet leuk.

Voor mijn vrienden was één keer een uur iemand zien heel kort, voor mij voelde dat als veel meer. Ik ben in de hele coronatijd één keer wezen bowlen, maar verder heb ik met niemand afgesproken. Voor een deel miste ik dat, maar voor een deel ook niet. Ik ben introvert, dus ik hoef niet constant met mensen te zijn. Ik vind het wel jammer dat daardoor vriendschappen zijn verwaterd. Met sommige vrienden ben ik helemaal het contact kwijtgeraakt. Al mijn vrienden van vwo zijn ook geslaagd en aan het studeren, maar ik ben nog bezig met de havo. Dat trekt je uit elkaar. Je zit in een heel andere situatie."

Eindexamen en een nieuwe school

"Toen ik mijn examen maakte, ging het al wel beter, maar de pfeiffer was nog niet helemaal weg. Ik had van tevoren een prachtige planning gemaakt, maar was na een vakantie op Texel zo uitgeput dat ik een maand niets heb kunnen doen. Dat heb ik later wel kunnen inhalen en het scheelde dat ik mijn examens in het tweede tijdvak had.

Ik heb dat eigenlijk vooral gekozen omdat ik dan minder vroeg mijn bed uit hoefde. In het eerste tijdvak waren de examens namelijk om negen uur en in het tweede tijdvak om twee uur. Ik zorgde er dan voor dat ik de dagen ervoor niets deed, zodat ik energie kon sparen. De examens waren in Amsterdam en daar werd ik met de auto naartoe gebracht. Na afloop moest ik weer op de bank gaan liggen."

Corona

"Ik vind het fijn dat er nu afstand gehouden moet worden en dat mensen iets meer respect hebben voor je personal space. Hoe dichterbij mensen komen, hoe oncomfortabeler ik me voel. En het is fijn dat het ook niet erg is om mensen erop aan te spreken. Vroeger dachten ze dan al snel dat je ze niet mocht, maar nu begrijpen mensen het. Ik kan me ook beter op school concentreren omdat er wat meer afstand is met andere leerlingen.

Dit is de eerste lockdown waarin ik niet ziek ben. Officieel zou ik naar school mogen als eindexamenleerling, maar mijn school heeft voor de veiligheid van de docenten en leerlingen toch besloten om dicht te gaan. De online lessen waren wel even wennen, want ik heb nog nooit online les gehad. Het is heel gek dat ik opsta voor school, maar niet naar school ga. Hoewel ik mijn uiterste best doe om me te concentreren, raak ik makkelijker afgeleid dan in het klaslokaal.

Dit jaar doe ik vier vakken en het profielwerkstuk op het vavo. Dat gaat goed. Het was wel heftig om weer te beginnen op school, want niemand kende elkaar. Door mijn autisme was het ook lastiger om contact te leggen met mensen zonder ze te verontwaardigen, of zo. Dat was sociaal uitputtend. Maar toen ik eenmaal wat vrienden had gemaakt, was het wel prima. Het is zeker beter dan alleen op mijn kamer zitten. Voor een jaar is dat fijn, maar ik denk dat ik langer dan een jaar deprimerend zou vinden."

Lees ook
Lottes (20) coronjaar: 'Dit is het echte leven'