Mondkapjes, online lessen, persconferenties en testen voor toegang: de pandemie is geen makkelijke periode. Hoe beleven andere scholieren dit? In deze reeks eindejaarsinterviews blikken we met hen terug op het afgelopen schooljaar.

Deze keer: Mirte (15, havo-4). Zij zag het leven door de pandemie niet meer zitten en begon zichzelf te snijden.

Let op: dit verhaal gaat over zelfbeschadiging en dat kan triggerend werken als je niet goed in je vel zit. Doe je aan zelfbeschadiging? Zoek dan hulp via Stichting Zelfbeschadiging. Ben je gevoelig voor dit soort verhalen, lees dan vooral niet verder en duik bijvoorbeeld in dit verhaal.

Vroeger

"Ik weet nog dat ik de middag voor een van de eerste persconferenties in de klas zat", vertelt Mirte. "Het was heel rommelig. Zouden de scholen nu wel of niet dichtgaan? Mijn klasgenoten hadden wel zin in een sluiting, zij zagen het als vakantie. Ik vond het een minder fijn idee. Het ging op dat moment mentaal gezien niet zo goed met me en als ik dan ook mijn vrienden een lange tijd niet zou zien... Dat leek me al helemaal een slecht plan.

En toen kwamen we met z'n allen thuis te zitten. Een harde klap. Op zich vond ik de online lessen niet heel anders dan op school, hoewel we wel minder werden meegenomen in de lesstof. Ook stelden leraren minder vragen en waren ze meer bezig met hun PowerPoint-presentatie geven. Soms lukte het me om echt aan mijn bureau te zitten, maar andere keren volgde ik de les vanuit bed en viel ik weleens in slaap..."

Snijden

"De eerste week thuis ging nog wel, daarna werd het echt een rommel in mijn hoofd. Ik had alleen maar negatieve gedachten. Dingen van vroeger - ik ben heel erg gepest - kwamen ineens weer boven. Ik had nu alle tijd om daar over na te denken. Op Instagram en TikTok had ik gezien dat jezelf snijden die gedachten zouden oplossen, dus tijdens mijn online lessen had ik een mes naast mijn laptop gelegd. Als de docent dan wat aan het uitleggen was, keek ik er af en toe naar. Ik vond het interessant, maar kon me niet voorstellen dat ik mezelf ooit opzettelijk pijn zou doen. En toch deed ik het.

De eerste snee voelde niet goed, maar volgens social media zou het me uiteindelijk een beter gevoel geven. Ik zette door. De tweede keer snijden voelde ook nog niet goed, de derde keer al wel. Ik deed het omdat ik me niet goed genoeg voelde, maar ik mocht van mezelf niemand ermee lastig vallen. Op deze manier zou ik het zelf oplossen."

Zonder oma

"Er kwamen steeds meer sneden op mijn arm bij en niemand wist ervan. Mijn ouders merkten wel dat er iets niet goed ging. Ik zonderde me af op mijn kamer en kwam alleen naar beneden als we gingen eten. Ik was ook constant chagrijnig. Eén goede vriend wist waar ik mee bezig was. Toen hij ontdekte dat het écht misging, app'te hij een vriendin van mij. Samen hebben zij onze mentor ingelicht. Die heeft de zorgcoördinator van school erbij gehaald en die heeft het mijn ouders verteld. Zij schrokken behoorlijk.

Ik krijg nu wekelijks therapie en slik antidepressiva. Daardoor gaat het een stuk beter. Ik ben meer gaan praten over wat ik voel en word gesteund. Tijdens online lessen komen vrienden bij mij thuis zitten zodat ik afleiding heb en ik heb ook een betere band met mijn ouders gekregen. Zij begrijpen nu beter wat er in mij omgaat. Afgelopen zomer kreeg ik wel een terugval, toen mijn oma overleed aan kanker. Zij zei dat ze "voor altijd zou gaan slapen" en ik wilde met haar mee. Die coronatijd, zonder oma... Het hoefde voor mij niet meer. Ik moest haar op haar sterfbed beloven dat ik zou blijven vechten. Dat doe ik nog steeds."

Uitlaatklep

"Ik ben bang dat ik weer zo'n terugval zal krijgen, maar in therapie leer ik daarmee omgaan. Als ik een slechte situatie in mijn hoofd heb, tekent mijn therapeut die uit op papier. In een soort cirkel schrijven we op waar ik mee zit. Zo krijg ik weer het overzicht. En het is niet dat deze pandemie alleen maar heel slecht is, hoor. Ik heb mezelf beter leren kennen en kan me nu beter inleven in anderen. Ook ben ik wandelen leuker gaan vinden; gewoon oortjes in en mijn gedachten vergeten. Of even naar de paarden. Zij zijn echt mijn uitlaatklep.

Ik heb zin in feestjes, vakanties, avondjes naar de bioscoop en dagjes weg met vrienden. Maar ik ben bang dat we nog wel even met die corona zitten. Zeker als nog niet iedereen is gevaccineerd en niet iedereen zich aan de maatregelen houdt. Ik heb geleerd dat je dan moet proberen van de kleine dingen te genieten, bijvoorbeeld van zo'n wandeling. Mijn vriendschappen hebben ook veel meer betekenis gekregen. Als je zoiets meemaakt, weet je wie je echte vrienden zijn. Zo zie je maar: uit iets negatief kan ook iets positiefs ontstaan."

Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.

Lees ook
In de put door de pandemie