De 23-jarige Milou Deelen is feminist, activist en heel open over seksualiteit en de daarbij horende maatschappelijke problemen. Sinds ze de klok luidde over misstanden bij Vindicat, een studentenvereniging in Groningen, is ze landelijk bekend als voorvechter van gelijke behandeling voor mannen en vrouwen en stelt ze seksisme en slutshaming aan de kaak.

Op 8 maart 2017 bracht je je filmpje naar buiten tegen slutshaming. Wat ging daaraan vooraf?

Ik ben na mijn middelbare school in Groningen gaan studeren. Ik ben daar lid geworden van Vindicat, het studentencorps daar. Dat was best wel leuk, totdat ik ineens de hoofdpersoon werd van een lied dat elk jaar wordt gezongen over de grootste slet. In mijn tweede jaar heb ik een filmpje gemaakt tegen slutshaming (het bestempelen van iemand als slet vanwege diens uiterlijk of seksleven, red). Ik ergerde me aan de dubbele standaard: mannen die veel seks hadden waren stoer en vrouwen een hoer. Toen heb ik dat filmpje op Facebook gezet en dat is viral gegaan. Daarna ben ik terug naar Amsterdam verhuisd en ben ik me blijven inzetten voor feminisme en uitspreken tegen seksisme. Ook ben ik journalist geworden. Heel tof.

Jouw bekendheid begon toen je jouw ervaring met seksisme bij studentenvereniging Vindicat naar buiten bracht. In hoeverre is seksisme ook een probleem op middelbare scholen, denk je?

Ik denk dat dat ook daar een hele grote rol speelt, en dat dat overal plaatsvindt. Ik weet ook nog wel dat op mijn middelbare school uitspraken werden gedaan als ‘zij heeft al seks gehad, wat een slet’, of ‘kijk hoe zij eruitziet, echt een slet’. Het wordt wel wat groter in het studentenleven, waar mensen vaker seksueel actief zijn, maar seksisme is zeker ook een probleem op jongere leeftijd.

Jij bent zelf heel erg open over hoe je met deze problemen omgaat en wat je meemaakt. Zou deze openheid mensen kunnen helpen en het taboe over seksisme wegnemen?

Dat vind ik wel moeilijk, want ik denk dat dat per persoon heel erg verschilt. Ik denk wel dat het schaamte kan wegnemen of dat mensen zich niet meer alleen voelen met deze ervaringen. Er zullen ook mensen zijn die dat bijzonder onprettig zullen vinden, dus dat zal echt per persoon verschillen. Voor mij heeft het wel heel erg geholpen.

Je krijgt een heleboel negatieve reacties op je acties. Hoe ga je daarmee om?

Toen ik dat filmpje postte vond ik het in het begin best wel moeilijk. Ik was nog niet echt gewend aan die haat, maar inmiddels weet ik dat wanneer ik me uit over seksisme of een ander gevoelig onderwerp die reacties heel voorspelbaar zijn. Nu probeer ik het meer van me af te laten glijden. Je wil natuurlijk niet dat zoiets went, maar ik haal ook heel veel steun uit de positieve reacties, die er ook veel zijn. Die negatieve reacties zijn vrijwel altijd op het internet, dus dat zijn ook vaak mensen die dat alleen op het internet durven zeggen en waar ik hoogstwaarschijnlijk nooit in het echt mee te maken krijg.

Wat veroorzaakt die negatieve reacties, denk je?

Ik denk dat wanneer je, vooral als vrouw, je mening uit over onderwerpen waar ik zoal over praat, zoals feminisme, seksisme en seks, dat mensen daar sowieso veel moeite mee hebben. Dan kun je meer negativiteit verwachten dan wanneer een man dat zou doen. Er zijn ook veel mensen die wat conservatiever zijn of moeite hebben met verandering. Die reageren vaak wat feller op een vooruitstrevende vrouw die zich uitlaat over deze onderwerpen. Ook denk ik wel dat de barrière om te haten op internet veel lager ligt dan in het echt, dus mensen zeggen makkelijker heftige dingen.

Heb je tips voor scholieren die op dit onderwerp gepest worden of veel negatieve reacties krijgen en hoe ze daarmee om moeten gaan?

Praat erover. Het lijkt voor de hand liggend, maar het is echt belangrijk. Voor mij was het belangrijk om te realiseren dat het niet om mij persoonlijk gaat, maar om iets waar ik voor sta.

Hoe worden deze problemen nou structureel opgelost?

Dat is heel moeilijk en heel breed, want er moet heel veel gebeuren. Er liggen belangrijke rollen voor opvoeding, voorlichting op scholen, maar om te beginnen dat er algemeen erkend wordt dat het probleem van seksisme en slutshaming bestaat. Erover praten is stap 1. Ik denk dat het heel belangrijk is dat er goede voorlichting komt en dat mensen zo vroeg mogelijk leren wat hun eigen grenzen zijn en andermans grenzen. Op mijn middelbare school hadden we het heel kort over seks, en was het alleen ‘dit is een piemel, dit is een vagina en je kan ziektes krijgen’. Het schoot heel erg tekort. Wat mij betreft wordt voorlichting breder en worden deze maatschappelijke problemen ook besproken.