In de grote gevaarlijke wereld die internet heet, ben ik prima beschermd. Op mijn Twitter-account zit zo'n kuis slotje en mijn Facebook-account is alleen voor vrienden zichtbaar.

En Hyves? Ach, de enige die me daar nog kan vinden is mijn driejarige oppaskindje. Toch?

Ik besluit eens na te gaan hoeveel er eigenlijk over mij te vinden is, zo zwevend op dat world wide web. Uit nieuwsgierigheid. En ook een beetje uit eigengeilerij natuurlijk. Want geef toe: je eigen naam googelen behoort toch tot ieders guilty pleasure.

+1 voor mij

De eerste links die ik vind, verwijzen naar mijn Twitter- en Facebook-account. Die dus heel netjes afgeschermd zijn: +1 voor mij.

Dan een link naar de site van onze band, ook niks mis mee. Wel een beetje jammer dat onze Hyves-pagina, die we al drie keer geprobeerd hebben op te heffen, daar nog boven staat.

Verkering vragen

Even later kom ik *klikkerdeklik* uit bij één van mijn eerste blogs die ik ooit schreef voor Cosmogirl, waarin ik mijn (inmiddels ex-)vriendje verkering vraag. Heel leuk natuurlijk, maar er staat niet bij dat het na drie maanden alweer uit ging.

Zo is de hele internettende wereld nog steeds overtuigd van onze rooskleurige relatie, die toch echt al een half jaar niet meer bestaat.

Allerzielen Allicht

En ja hoor, zelfs het filmpje dat ik laatst op YouTube gooide in een poging de nieuwe Esmée, Justin of Birdy te worden (ahum), komt snel opduikelen tussen de Google-resultaten.

*scroll scroll*

Voor de rest vind ik vooral een hoop rotzooi en links waarvan ik me afvraag hoe die ooit énige relatie kunnen hebben tot mijn naam. De Gooische Hockeyclub? De Allerzielen Allicht-colofon, in samenwerking met een begraafplaats?

Uh oh: Google Afbeeldingen

Daarom besluit ik over te stappen naar Google Afbeeldingen. Daar is het meteen raak. De eerste drie foto’s tonen een hoop blonde krullen op een blije kop. That’s me indeed.

Een eindje verderop tref ik deze foto aan:

Autsj, very charming… Ik kan me niet herinneren wanneer dit prachtportret geknipt is, en al helemaal niet door wie of wat het daarna het internet heeft kunnen bereiken. En, misschien nog veel belangrijker, hoe ik dit er in godsnaam weer vanaf krijg!

Een slotje is niet genoeg

Al bladerend en surfend op zoek naar mijn internetverleden, merk ik al snel dat het simpelweg afschermen van je Twitter- en Facebook-account blijkbaar niet voldoet.

Het verbergt al een hoop, maar behoedt je nog steeds niet voor openbare genante uitgaansfoto's en eeuwenoude klassensites met liefdesverklaringen aan je aardrijkskundeleraar in het gastenboek. Want sommige dingen lijken zó vastgeroest op internet (*ahumHyvesahum*) dat je ze met geen mogelijkheid meer weg krijgt.

What to do?

Oké, ik ben dus niet zo safe en onzichtbaar op het net als ik dacht. Maar ga ik nu halsoverkop alles uit de kast trekken om ál die sporen uit te wissen? Daar ben ik veel te lui voor - en jij waarschijnlijk ook.

Maar toch: het kan geen kwaad om jezelf zo nu en dan te googelen om jezelf bewust te worden van die ene dronken vakantiefoto of bizarre homevideo. En 'm in elk geval proberen te verwijderen - je weet immers nooit wat die knappe aardrijkskundeleraar allemaal ziet...

En sommige, sómmige foto's, moeten überhaupt niet eens gemaakt worden. Je weet zelf wel welke ik bedoel.