Met een zucht leg ik mijn vinger op de homebutton van mijn iPhone om mijn Touch-ID te bevestigen. Een lichtgrijs vakje ontpopt zich langzaam tot het logo van LifeSum, terwijl de afvalhulp-app zich installeert op mijn telefoon. Mijn andere hand dient als een scherm tussen mijn telefoon en mijn moeder, die naast me op de bank is gaan zitten. Ze mag niet zien waar ik mee bezig ben. Dit is míjn geheim.

Dit verhaal is het eerste in een driedelige reeks over mijn eetstoornis. Volgende week schrijf ik over het moment dat ik hulp besloot te zoeken.

Met het downloaden van die ene app in 2015 is de kettingreactie begonnen. Jaren gingen voorbij, soms stond de app prominent op mijn hoofdscherm, soms stond hij wat verder verscholen in een zoveelste tabblad van mijn telefoon. Het waren jaren waarin ik kennis vergaarde over alles rondom calorieën, BMI’s, beweging en afvallen.

Zoals bijna ieder tienermeisje was ik onzeker over mezelf.  Social media had mij geleerd dat wie zich niet in kon houden in de buurt van eten of niet de discipline had om zich drie slagen in de rondte te trainen, waardeloos was. Dat mijn echte, gelukkige leven niet zou kunnen beginnen voordat ik mijn hongergevoelens in bedwang kon houden en het perfecte lichaam zou hebben getraind.

Bikini body

Het leek allemaal zo onschuldig. Met vriendinnen sprak ik ieder jaar weer af dat we dit jaar écht voor een bikini body gingen en ieder jaar 'mislukte' het. Maar wat niemand doorhad, was dat die teleurstelling in mijn doorzettingsvermogen bij mij veel verder ging dan bij mijn vriendinnen: ik háátte mezelf.

Het werd voorjaar 2017 en mijn derde jaar op het gymnasium kwam langzaam tot een einde. Het was een periode vol keuzestress en onzekerheden voor de toekomst, maar ook een periode waarin ik mezelf kwijt was. Mijn twee beste vriendschappen verliepen daardoor stroef en mijn plaats in mijn vriendengroep was plotseling on the line. Ik moest en zou mezelf bewijzen dat ik iets waard was, dat ik eindelijk ergens goed genoeg in zou zijn. In plaats van te minderen met eten -zoals in alle zomers ervoor- stopte ik er helemaal mee.

Ik voelde me sterk: iedere keer dat ik op de fiets stapte in plaats van met de trein ging, iedere keer dat ik in gedachten verzonken in mijn sla zat te prikken terwijl mijn vrienden hun bomvolle broodtrommels wegwerkten. Iedere ochtend dat ik op de weegschaal stond en mijn streefgewicht voor die dag had bereikt. Eindelijk kon ik het. Eindelijk had ik iets gevonden waar ik goed in was.

Rekenmachine

Al gauw sloeg alles om. Het werd zomervakantie en mijn dagelijkse afleiding van school en vrienden viel in één klap weg. De hele dag zat ik alleen thuis. Alleen met mijn hoofd, dat ondertussen wel een rekenmachine leek. Een calculator van calorieën. Calorieën gegeten, calorieën verbrand, gewicht verloren. Ik kon geen minuut meer stilzitten, ik móést bewegen. Plotseling was mijn streefgewicht niet genoeg meer, ik moest en zou lager gaan. Afvallen was intussen immers het enige dat ik nog had. Ik had nergens meer plezier in en niets anders dan dat leek nog langer zinvol.

In gedachten voelde ik me steeds sterker worden. Lichamelijk merkte ik dat ik verzwakte. Ik wist niet meer hoe het was om op te kunnen staan van een bank en niet mijn volledige zicht kwijt te raken terwijl ik me vast moest klampen aan een deurpost om niet om te vallen. Een realistisch deel van mij wist dat mijn gewicht te laag werd, dat ik hulp moest zoeken. Dat ik niet mooi dun was, maar eerder een enge verschijning. Toch schreeuwde het deel van mij dat zich door lichamelijke verzwakking sterk voelde harder. Door mezelf niets te eten te geven, had ik dat andere deel van mij gevoed. Later ontdekte ik dat die stem mijn eetstoornis was.

Disclaimer: Mijn verhaal voldoet nogal aan het stereotype eetstoornis: tienermeisje, ondergewicht, ziekenhuisopname... Dit is echter toeval. Er zijn meer soorten eetstoornissen dan anorexia en deze komen voor bij iedereen: jong, oud, dik dun, jongen, meisje en alles daar tussenin. Voor meer informatie kun je terecht op www.proud2bme.nl.