Wat kan de wetenschap toch veel: van een paar huidcellen worden hele stukken huid gekweekt, als je nier het niet meer doet, vervangt een arts hem voor een nieuwe, en met een bypass voorkomt de cardioloog een hartinfarct. Ouderwets dood gaan zit er vaak niet meer in. Gaan we daarin soms niet te ver?

Noah (15) wil na de middelbare geneeskunde studeren, en draagt daarnaast graag zijn steentje bij aan de maatschappij. Daarom werkt hij elke vrijdagochtend als vrijwilliger in het ziekenhuis. Best bijzonder, want dat mag lang niet iedereen. Op Scholieren.com vertelt Noah over wat hij er allemaal meemaakt. ​

Is het niet wreed om iemand van 92 nog lastig te vallen met tientallen radiologische onderzoeken, liters medicatie en kilo’s zakdoekjes, terwijl ze eigenlijk wil dat we haar de kans geven, met haar overvolle rugtas vol met levenservaring, op een waardige manier afstand te nemen van het leven dat ze ooit zo mooi vond?

Verdrietig

Ik herinner het mij nog heel erg goed. Het was een van de eerste zonnige, warme dagen in Nederland na een heel jaar regen en kou. Zon en warmte vormen bij mij een succesformule, dus mijn dag kon niet meer stuk. Nadat ik mijn korte broek had ingewisseld voor een lange broek en een steriele witte jas (met duizend andere kleuren erop om aan te tonen dat ik maar een stagiaire ben) liep ik naar mevrouw Verdoorn, mijn eerste patiënte.

"Noah, ben je een beetje voorzichtig met haar?" zei de verpleegkundige toen ik de geriatrie-afdeling op liep. Ik begroette haar en beloofde goed voor de patiënte te zorgen, voordat ik mevrouw Verdoorns kamer in liep. Mevrouw Verdoorn keek mij verdrietig aan toen ze doorhad dat ik van het patiëntenvervoer was. "Moet ik nu alweer een onderzoek? Ik heb er al zoveel gehad." 

Haar schokkerige stem en glazige ogen raakten me. "Het spijt me mevrouw, maar het is wel echt nodig, anders zouden we het niet doen. Kan ik misschien nog iets doen om u iets op te vrolijken?" Ze schudde tot mijn spijt van nee, waarna ik haar samen met collega Sanne de kamer uit reed.

Kleindochter

Eenmaal in de lift barstte de bom en veranderden haar glazige blauwe ogen in een waterval van tranen. "Kind, ik vind het zo fijn dat jullie allemaal zo lief voor me zijn, maar ik ben al 92. Het is mooi geweest. Ik wil maar één ding: dood." Ze greep naar mijn arm. Sanne vroeg of ze de afdeling moest bellen, maar de angst in de ogen van de oude patiënte deed mij beslissen voor haar tijd vrij te maken en een gesprek met haar aan te knopen.

Ik ging in de wachtkamer even naast haar zitten en probeerde uit te leggen waarom we dit allemaal doen. Ze zei dat ik haar Annabel moest noemen en dat ze veel bewondering voor mij had. In ongeveer tien minuten vertelde ze over haar reeds overleden man en haar kleindochter die haar enige reden was om niet te stoppen met vechten voor haar leven.

Ze beschreef haar leven als prachtig, en drong mij aan alles uit het leven te halen, maar niet zo te eindigen als zijzelf. "Annabel, vanaf vandaag zal ik aan u denken en er zeker van zijn dat ik geniet van wat ik doe. Ik vind u een mooi mens", zei ik. "Dankjewel kind", antwoordde ze. "Blijf je hart volgen en beloof mij een fantastische dokter te worden."

Beloofd

Sanne noemde het een heftige dag en hoopte dit nooit meer mee te hoeven maken. Voor mij voelde het dubbel. Het feit dat patiënten zoals Annabel er zijn is treurig, maar dat ik de kans krijg ook voor deze patiënten een meerwaarde te zijn vind ik heel erg waardevol. Annabel is tot op de dag van vandaag mijn grootste inspiratie om te blijven vechten voor een carrière als fantastische dokter. Dat heb ik haar tenslotte beloofd.