In Den Haag staat een statig gebouw. Het wordt omgeven door militairen met stalen gezichten, aan de deuren worden schoenen leeggeschud op zoek naar moordwapens en als je binnen bent kun je poederchocomel bestellen. Het heet de Tweede Kamer en ik banjerde er rond, voor ongeveer een dag. 

Ik liep namelijk mee met de voorzitter van het bestuur van het LAKS (Landelijk Aktie Komitee Scholieren), genaamd Andrej Josic. 

Onze collega's van het LAKS (die je regelmatig op het Scholieren.com-blog terugziet) vertegenwoordigen jou. En dat betekent dat ze zich niet alleen bezighouden met de normering op je eindexamen, maar ook met medezeggenschap voor leerlingen, verplichting van leerlingenraden, en veel meer.

En Andrej is dan zo'n beetje te omschrijven als de minister-president van het LAKS. Hij komt op de thee bij de halve regering, babbelt met ze over onderwijs en helpt ze om te begrijpen hoe het er echt aan toegaat in scholierenland. Zelf zit hij ook nog op school, dit jaar doet hij examen. 

Kletsen in de Tweede Kamer

's Ochtends vroeg ontmoette ik Andrej en Elias, de hoofdredacteur van het LAKS ledenblad, op Den Haag Centraal. Daarna flubten we meteen door naar de Tweede Kamer. Daar werden Elias en ik doorverwezen naar de securitycheck, waar we ons hele hebben en houwen op een lopende band pleurden en door een poortje heen piepten. Zo gaat dat in Den Haag. 

Ongeveer drieduizend uur later waren we binnen en hadden we onze eerste afspraak, met Marit Maij, een oud-LAKSvoorzitster. 

Verrassend genoeg was er eigenlijk niets om zenuwachtig van te worden, behalve dan dat Marit ons elke keer dat we haar met u aanspraken tien cent af probeerde te troggelen. Hoewel ik me had voorbereid op een hoop diplomatiek gedoe waarbij ikzelf ongemakkelijke uitflapsels zou uitkramen, was het eigenlijk redelijk chill allemaal. 

Kind aan huis

Het werd me al snel duidelijk dat Andrej hier de weg kende. Hij is kind aan huis in de Tweede Kamer, heeft praatjes met toevallige politici, wordt vrolijk toegelachen door Tweede Kamerleden en weet wat waar gebeurt. Zo wees hij ons de kantoren van de PVV (haha) en de plek waar de pers zich vestigt en wist hij precíes hoe hij in de minidraaideur moest gaan staan zodat die niet haperend bleef hangen (iets waar Elias en ik nogal wat moeite mee bleken te hebben)

Veel wachten

In totaal hadden we drie afspraken die dag. Daartussen hadden we in totaal ongeveer vier uur pauze. Wij lunchten met zijn drieën in de HEMA, liepen rond door de stad en kletsten over het leven. Dat was leuk. 

Normaal gesproken is dat echter wel een beetje anders. Andrej vertelde dat het soms best eenzaam kan zijn, al die uren wachten. "Op een gegeven moment heb je alles op je mobiel wel gezien, heb je in elk café wel een keer gezeten. Dan is dat wachten echt saai." Wat hij dan doet? Bellen. Gewoon, uren aan de telefoon hangen met vrienden, beetje kletsen over van alles en nog wat.

Om de tijd te doden bekijkt Andrej ook weleens debatten in de Tweede Kamer. Dat deden we nu dus ook. Ondertussen fixte hij ook nog even een ontmoeting met Sander Dekker voor ons (want ja, waarom ook niet).

Gratis biertje

Na een praatje met Tanja Jadnansing van de PvdA en nóg een afspraak, waarvan ik de hele inhoud vergeten ben omdat mijn hoofd op een oververhit wolkje ergens in dromenland lag te zweven, verscheepten we onszelf naar Rotterdam.

Daar moest Andrej nog een praatje houden bij iets van de Jonge Democraten, de jongerenpartij van D66. Omdat hij spreker was, kreeg hij een gratis biertje. Eigenlijk was het nog de bedoeling om erna te borrelen, maar Elias en ik hielden het voor gezien.

Machtige mensen

Terug in de trein naar huis, bedacht ik, nog gaarder dan een kapotgekookte sperzieboon, opeens dat ik tegenwoordig nog maar een halve handdruk verwijderd ben van Mark Rutte. Machtige mensen zijn dichterbij dan je denkt. 

En Andrej heeft, als LAKS-vertegenwoordiger, echt bést veel invloed op het beleid dat politici voeren. Want hoewel ik dat echt niet had verwacht, lijken ze best naar hem te luisteren, zelfs al is hij nog scholier.

Zo bleek maar weer: Tweede Kamerleden zijn ook gewoon mensen, mét babyfoto's aan de muur.