Daar sta ik dan, om half zeven 's ochtends in het midden van Parijs met mijn twee zware koffers. Het is koud en overal zie ik mensen om mij heen: zwervers die nog liggen te slapen, een oud stelletje met allebei een weekendtas in hun hand, kinderen met peperdure kleding die samen met hun ouders de taxi uitstappen; iedereen heeft een ander verhaal. Mijn verhaal: ik ga na zes weken met heimwee weer naar huis.

Hoe het begon

Het begon allemaal in mijn examenjaar. Ik wist nog niet zeker wat ik wilde gaan studeren en was er vrij snel achter dat ik een tussenjaar zou nemen. Ik had er al eerder aan gedacht om een jaar als au-pair naar het buitenland te gaan, maar nu werd het een serieuze optie.

Na wat wikken en wegen besloot ik het echt te gaan doen. Ik koos voor de stad Parijs. Niet al te ver weg, maar toch totaal anders. Ik schreef me in bij een au-pair bureau en toen was het een feit: ik ging naar Parijs!

Hoe het verder ging

Een paar maanden later is het zover. Met twee volle koffers verlaat ik mijn kamertje in Groningen om de wereld te gaan ontdekken (klinkt dramatisch, maar zo voelde het). De reis zelf verloopt niet al te vlotjes. De dag dat ik zou vertrekken is precies de dag dat NS bedenkt om het internationale verkeer te staken. Lekker dan. Na overleg met mijn gastgezin besluit ik een paar dagen later te vertrekken.

Vier dagen later kom ik eindelijk aan op station Gare du Nord. Het is al laat en ik pak de taxi naar het huis van mijn gastgezin. Het voelt geweldig om zo dwars door Parijs te rijden. Eenmaal aangekomen voel ik me gerustgesteld: ze zijn superaardig!

Hoe het eindigde

Maar helaas gaat het allemaal niet zoals ik het in mijn hoofd had. Ik was er wel op voorbereid dat ik in het begin heimwee zou krijgen, maar dat het zo erg zou zijn, had ik niet verwacht. Het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar als je zelf ook last hebt (gehad) van heimwee, weet je misschien wel wat ik bedoel. Al bezoek ik de interessantste musea, eet ik de lekkerste croissants en bezoek ik de leukste winkeltjes, toch voel ik me vaak angstig en alleen.

In Parijs kan ik niet genieten van de dingen die ik meemaak. Wat veel mensen zich niet realiseren, is dat heimwee iets anders is dan iemand missen. Wat ik ook doe, waar ik ook ben, ik voel me onveilig en niet op mijn gemak. Na een tijdje word ik er zelfs ziek van. Een bezoek aan de dokter maakt het ook niet veel beter. Ze zijn onaardig en wat ik voorgeschreven krijg lijkt niet te helpen.

Vertrek

Na wat wikken en wegen besluit ik mijn koffers weer in te pakken en naar huis te gaan. Wat ik eerst aan mijn gastgezin moet vertellen. Ik heb het er al eerder met ze over gehad, maar toch lijken ze een beetje verbaasd. De laatste week is de sfeer niet heel gezellig en wordt er vrij weinig gesproken. Maar dat maakt mij toch niet heel veel meer uit, ik ga lekker naar huis. 

Eenmaal thuis ben ik eerst heel erg blij en opgelucht. Het voelt alsof ik nu weer 'veilig' ben. Heerlijk om weer gezellig bij mijn familie te zijn. Maar hoe langer ik thuis ben, hoe meer het voelt alsof ik gefaald heb. Ik vind het moeilijk om er met anderen over te praten en wil eigenlijk ook niemand anders dan mijn gezinsleden zien. Ik schaam me gewoon heel erg. Daarnaast ben ik ook zo boos op mezelf, dat ik in het begin echt niet weet wat ik met mezelf aan moet. Ik ben iemand die houdt van een strak plan, het hebben van een doel en daar stapsgewijs naartoe werkt. Maar op dat moment weet ik echt niet meer wat het doel is. Mijn plan is 'mislukt' en dat vind ik heel moeilijk.

Ergens weet ik ook wel dat ik het misschien groter maak dan dat het is. Je weet immers nooit hoe dingen lopen en het is echt niet het einde van de wereld als het anders gaat dan gedacht. Maar tot op de dag van vandaag blijf ik het een beetje lastig vinden.

Hoe nu verder?

Ik moet dus een nieuw plan bedenken. Als er iets is wat ik van dit alles heb geleerd, is het dat je alles nog zo mooi kan uitstippelen, maar dat het leven soms een ander plan voor je heeft.

Daarom probeer ik het nu gewoon in kleine stapjes te doen. Ik wil dit jaar nog wat kleine reisjes maken, omdat ik het reizen zelf en het ontdekken van nieuwe plekken wel heel erg leuk vind. Dus heb ik een baantje gezocht om geld te verdienen. Voor de studie psychologie die ik volgend jaar waarschijnlijk wil gaan doen is het vak biologie een pre. Ik heb geen examen gedaan in dit vak, dus heb ik mij aangemeld voor een cursus zodat ik in mei alsnog een deelcertificaat voor dit vak kan halen. Verder probeer ik mij even te focussen op de dingen die ik leuk vind en te genieten van het thuis zijn.

Wat er precies gaat gebeuren in de rest van dit tussenjaar, dat weet ik niet. Ik ga het zien.

Dit wil je ook lezen:

Het Grote Tussenjaarblog