Hij is achter de rug: de eerste officiële matchingsweek. Aankomende studenten gingen vorige week nog eens de collegezaal in om te checken of ze wel écht bij de door hun gekozen studie passen. Mijn klasgenoten en ik moesten er ook aan geloven. Conclusie: het idee van de matching is goed, maar de uitvoering slecht. Het moet persoonlijker.

Hoe de matching precies werkt, is op elke universiteit anders. Ik ging naar twee hoorcolleges, maakte een toets en schreef een essay. Andere klasgenoten kregen een echte studieweek voor de kiezen, vulden alleen een lange vragenlijst in of moesten via internet een opdracht inleveren. Sommigen hadden ook nog een gesprek. Flink verschillend dus die inhoud, maar het idee achter matching is wel overal hetzelfde.

Dat idee is prima: je kan er moeilijk op tegen zijn dat wij aankomende studenten nog eens goed over onze studiekeuze nadenken. Vanaf volgend jaar moeten we onze studie immers zelf gaan betalen. Dus nog even twee keer achter je oren krabben voor je met je slaperige eindexamenhoofd denkt: 'Ach, dan maar rechten', is niet slecht.

Grote denkfout

Het probleem zit 'm alleen in de uitvoering van de Matching. Klasgenoot Jim (18, vwo) verwoordt het goed: "De grote denkfout bij de inrichting van matching is dat er alleen wordt gekeken of de studie bij jou past, maar niet of jij ook bij de studie past." Er wordt in twee hoorcolleges flink wat informatie in je hoofd gepompt, je leest een aantal wetenschappelijke artikelen en daarna doe je een toets. Ja, gelukt? Voldoende/goed/uitstekend gedaan! Ga lekker vakantie vieren en kom in september maar terug. Doei!

Zo werkt het in mijn ogen dus niet. Dat de meeste studenten aan al die matching-eisen kunnen voldoen is 200% logisch: we hebben 6 jaar op school gezeten om al die dingen te leren. Matching test niet of deze specifieke studie bij mij past en of ik er vier jaar van m'n leven mee bezig wil zijn. Matching test bij aankomende studenten het kunnen studeren in het algemeen. Het test of we ons vwo-diploma terecht gaan halen en niet op wonderbaarlijke wijze zullen slagen zonder iets te kunnen.

Eigen interesses

Jim twijfelt nog tussen twee studies: "Matching heeft me totaal niet geholpen met een keuze maken, slechts nóg een keer duidelijk laten zien waarom ik zo twijfel." Matching geeft nu een grof beeld van de inhoud van een studie, maar koppelt dat niet aan je eigen interesses of motivaties. Het is toch te gek voor woorden dat me geen enkele keer gevraagd is waarom ik eigenlijk deze studie wil doen. Hoe kan de universiteit dan ooit weten of ik ook bij de studie pas?!

Matching is een goed idee, maar ik vind dat het persoonlijker moet. Bijvoorbeeld door in persoonlijke gesprekken te kijken wat wij studenten eigenlijk van de studie verwachten, en hoe dat aansluit bij hoe de studie in de praktijk is. Zo krijg je al een veel beter beeld of een studie bij je past. Dat je voor je begint al weet welke vakken je gaan aanspreken en welke niet, zou al een hele vooruitgang zijn (ik heb geen idee op dit moment!).

Want natuurlijk is het belangrijk dat jij bij de studie past. Maar de studie moet ook bij jou passen.