Mondkapjes, online lessen, persconferenties en testen voor toegang: de pandemie is geen makkelijke periode. Hoe beleven andere scholieren dit? In deze reeks eindejaarsinterviews blikken we met hen terug op het afgelopen schooljaar.

Deze keer: Lotte (20, vavo). Zij leerde eerder in haar leven al omgaan met tegenslagen en onverwachte gebeurtenissen toen ze drie jaar lang ziek was. 

Lekker rustig

"Tijdens de eerste persconferentie in maart heb ik geloof ik niet eens geluisterd. Via het achtuurjournaal heb ik er wel wat van meegekregen. Ik woonde toen net alleen op kamers in Alkmaar en zat in het examenjaar op de vavo. Ik weet nog dat ik dacht: zo zit ik nóg meer in mijn eentje. De laatste SE-weken waren net geweest en het was onzeker of de eindexamens wel zouden doorgaan. Het was niet mijn keus om al op kamers te gaan wonen, maar het was een beetje noodgedwongen. Er waren wat issues thuis. Ik woonde in Alkmaar met drie huisgenoten. Met begeleiding, want ik was pas achttien jaar.

Die eerste tijd van de pandemie vond ik eigenlijk helemaal niet zo erg. Ik kreeg het ineens lekker rustig. De examens gingen uiteindelijk niet door, maar ik had goede SE-cijfers voor de lastige vakken die ik volgde: natuurkunde en scheikunde. Verder woonde ik midden in het centrum van Alkmaar, naast een café. Het was 's avonds vaak druk op straat, dronken jongeren die schreeuwden onder mijn raam. Tot alles dichtging.

Het scheelt dat ik vanwege mijn examen gewoon naar school kon blijven gaan. De vavo-opleiding zat in een grote mbo-school. Dat is normaal heel druk, maar die leerlingen moesten nu allemaal thuisblijven. Wij hadden daardoor die hele school voor onszelf! Na een half jaar vavo waren er van de 25 leerlingen denk ik nog een stuk of 10 over. Met dit clubje van 10 werd het in de pandemie steeds gezelliger. We zaten met z'n allen aan een tafel in de pauze en op een gegeven moment kwamen mensen zelfs te vroeg, omdat het zo leuk was. Soms bleven we na de les hangen en bestelden we pizza's."

Levensvragen

"We hadden het dan niet meer over de dagelijkse dingen, maar over levensvragen. Over wat je nu wil in het leven. Ik ontdekte daardoor dat mensen heel verschillend over de toekomst denken. Eén meisje was bijvoorbeeld helemaal klaar met school, zij wilde als au-pair naar het buitenland en geld verdienen. Sommigen wisten het nog niet, die gingen maar wat doen. Ik wil graag fysiotherapie doen en was toen helemaal bezig met de numerus fixus. Iedereen had een andere motivatie.

Ook in mijn leven naast school, kwam ik juist door de pandemie in contact met andere mensen. Ik zwem al jaren bij een zwemclub, eerst wel zes keer per week. Maar de binnenbaden moesten ineens dicht. Toen ben ik buiten gaan zwemmen, die zwembaden gingen vervroegd open. Ik ontmoette mensen die ik anders nooit zou tegenkomen. Eén mevrouw heeft me bijvoorbeeld een aantal keer heen en weer gebracht. Dan reed ik mee met twee dames van 50 of zo. Gezellig in de auto, lekker warm na het zwemmen in de kou. We hadden hele open gesprekken, bijvoorbeeld over vaccineren. Een van de vrouwen wilde geen vaccinatie omdat ze erg gezond leefde. Ik vertelde dan waarom ik er anders over dacht."  

Drie jaar ziek

"Dat ik eigenlijk niet veel zware momenten heb ervaren tijdens de pandemie, komt denk ik doordat ik eerder al wat tegenslagen heb gehad. Ik ben drie jaar lang ziek geweest en heb veel in ziekenhuizen gelegen. Daardoor moest ik ook tijdelijk stoppen met school. Ik had een bacterie in mijn maag waardoor ik niet meer kon eten. Eerst dachten ze aan een eetstoornis en op een gegeven moment ga je geloven dat het tussen je oren zit. Een jaar lang heb ik niks gegeten en kreeg ik sondevoeding. Toen die bacterie werd ontdekt, was dat echt een opluchting. Eindelijk erkenning. Daarna moest ik helemaal opnieuw leren eten.

Als je in het ziekenhuis terechtkomt, dan lig je daar gewoon en doen de artsen met je wat ze willen. Je moet je echt overgeven. Daardoor kan ik nu ook wel meebewegen met de situatie. Ik heb zoiets van: dit ligt buiten mijn macht, hier kan ik gewoon echt niks aan doen."

Dit is het echte leven

"Door die ziekte moest ik ook stoppen met school. Ik was té ziek. Toen leerde ik: dit het echte leven. Het draait niet om school, dat is niet alles. Er is nog zoveel meer te ontdekken, hobby's, andere mensen leren kennen.

Ik kijk wel positief naar de toekomst. Omdat ik mijn vakken vorig jaar niet allemaal heb gehaald, doe ik dit jaar weer eindexamen. Daarna wil ik graag op vakantie. Sinds een aantal maanden heb ik een hond, Saar. Dat is echt mijn kindje. Ik wil met haar naar het buitenland. Naar Scandinavië, lekker wandelen. Misschien neem ik een vriendin mee, maar ik vind het ook lekker om in mijn eentje te gaan. En als ik terugkom, begin ik eindelijk aan mijn studie: fysiotherapie in Utrecht." 

Lees ook
Mirtes (15) coronajaar: 'Het hoefde van mij niet meer'