Tussen de schreeuwende vaders, rennende kinderen en ambitieuze, zwart-wit geüniformde voetballers uit de buurt is iedere zaterdag Lucas Boelé (15) te vinden. Hij rent echter zelden achter de bal aan, want liever staat hij met een fluit in zijn handen.

Lucas wil namelijk scheidsrechter worden. En niet zomaar een scheidsrechter, nee. Zijn grote droom: een Champions League-finale mogen fluiten. En als minder grote voetbalfan (lees gerust: voetbalverafschuwer) is het eerste wat er in mij opkomt als ik dat hoor: 'What the fuck? Jongens willen toch profvoetballer worden? Wat is er leuk aan om een beetje op een fluitje te blazen?' En daarom spreken we af op de voetbalclub.

Als ik binnenkom, tref ik Lucas achter de bar. Kinderen vragen hem om zakjes snoep en flesjes AA. Het tafereel doet me denken aan de talloze sportwedstrijden die ik van mijn oudere broers heb bijgewoond. Meteen snap ik waarom Lucas hier zo graag is. Het is hier hartstikke gezellig. Zodra hij me opmerkt, volg ik hem naar de bestuurskamer om in hem in alle rust te interviewen.

Zielig mannetje

'Dus jij bent scheidsrechter. Wat vindt je daar zo leuk aan?', is de eerste vraag die ik twijfelachtig stel. Lucas: "Alles. De omgang met mensen, het toepassen van de spelregels en de waardering die je krijgt als het goed is gegaan." Met name dat laatste past niet in het beeld dat ik heb van een scheidsrechter. Eerder denk ik aan een zielig mannetje die altijd maar uitgescholden en bedreigd wordt. Lucas moet daar om lachen. "Ik krijg heus wel eens commentaar, maar dat is dan meer op dat moment zelf. Achteraf worden er bijna altijd handjes geschud, gemeend of niet."

De opmerkingen die Lucas af en toe naar z'n hoofd geslingerd krijgt, verpesten de pret voor hem niet. "Het ergste wat iemand ooit zei is dat ik terug zou moeten gaan naar de kleuterschool. Meestal is iedereen vriendelijk, en die enkele rotte appel... Tja. Daar kan ik me wel overheen zetten."

Maarre, dromen de meeste jongens er niet van om profvoetballer te worden, in plaats van scheidsrechter? Lucas niet. "Ik vind het fluiten van voetbalwedstrijden leuker. Je doet misschien wel actiever mee met het spel dan als je bijvoorbeeld op doel staat, zoals ik ook ooit heb gedaan. Daarnaast is scheidsrechter zijn heel leuk omdat je veel omgaat met mensen en hun emoties. Geen moment is hetzelfde", vertelt hij enthousiast.

Goed of niet?

Als ik Lucas vraag of-'ie goed is als scheids, voelt hij zich een beetje ongemakkelijk. "Dat durf ik van mezelf niet te zeggen."
Maar wat maakt een scheidsrechter überhaupt goed? Lucas: "Belangrijk is dat je achter je beslissingen staat en consequent bent. Uitleg durven geven voor wat je hebt gedaan, ook als je beslissing achteraf fout blijkt. Dat kan ook wel eens gebeuren. Ik durf mijn beslissingen te verdedigen, en probeer altijd zo duidelijk mogelijk te zijn."

Wraak nemen

Die eigenschappen heeft hij niet altijd gehad. "Hoe ouder de groepen zijn, hoe meer je leert. Bij de 7- en 8-jarigen heet de scheidsrechter ook nog een spelleider. Je moet dan vooral letten op losse veters en de positie van de bal. Hoe ouder ze worden, hoe meer tactiek er bij te pas komt, en hoe spannender de wedstrijden worden. Als het bijvoorbeeld om een eerste of tweede plaats gaat, heeft een wedstrijd een extra grote lading. Of als ze al eerder tegen elkaar hebben gespeeld. Dan willen ze nog wel eens wraak nemen. Dat moet ik dan voorkomen."

In de toekomst wil Lucas niets liever dan door met scheidsen. "Dat zie ik mezelf nog wel tien, twintig of dertig jaar doen." Een opleiding om scheidsrechter in het betaalde voetbal te worden is er niet, maar volgens Lucas is het vooral belangrijk om veel ervaring op te doen. "Veel wedstrijden fluiten, cursussen volgen, je conditie op peil houden. En dan hopen dat je zover mogelijk komt." Of Lucas ooit de Champions League haalt durft hij niet te zeggen. "Dat hangt van allerlei factoren af, maar gemotiveerd ben ik zeker!"

Korte broekjes in de winter

Inmiddels snap ik wel iets beter waarom Lucas zich zo thuis voelt met de fluit in zijn hand. De waardering die hij krijgt op de club en het gezag dat hij zelfs over oudere jongeren kan hebben, is hartstikke tof. Maar korte broekjes dragen in de winter en opgewonden teams moeten kalmeren? Nee, het lot van een scheidsrechter is niet aan mij besteed.