Je ziet het eigenlijk veel te weinig. Een kind met een ietwat ongelijke loop, met één been op de stoep, met één been in de goot. Je weet dat er iets niet klopt, en dan zie je het. Het arme kind heeft een losse veter.

Ik hou van zo’n losse veter. Op één of andere manier straalt het onschuldigheid uit, iets kinderlijks. Wanneer zie je een volwassen man met een losse veter? Zodra hij erachter komt, laat hij alles uit zijn handen vallen (inclusief telefoon, boodschappen en kroost) om die veter vast te maken. Want een losse veter is stom. Grote mannen lopen met mooie strikjes aan hun schoenen.

Maakt niets uit

Dat kind daarentegen loopt misschien al de hele dag met beide veters los, en wat maakt het hem uit? Niets. Hij vindt het prima zo. Zolang hij maar kan voetballen, klimmen en tikkertje kan spelen.

Dit prachtige beeld wordt helaas steeds zeldzamer op straat. Mijn geliefde losse veter is aan het verdwijnen. En waarvoor? Klittenband. Het is half zo mooi en onmogelijk los te krijgen, maar verschijnt tegenwoordig op elke kinderschoen.

Snappen de ontwerpers dan niet hoe jammer dat is? Toen ik laatst schoenen ging kopen met mijn negenjarige broertje, zochten we tevergeefs naar een veterschoen. De vriendelijke verkoopster ernaar vragen leverde niets op, behalve een wandelschoen in maat 40. Een sprankeltje hoop gloorde, maar mijn broertje heeft maat 36. Helaas. Hij gaf het op en nu loopt ook hij met klittenband.

Magisch

Ik blijf ervoor strijden, voor die losse veter, maar het wordt steeds moeilijker. Alle kinderen met klittenband kunnen wel blijven lopen met één been op de stoep en één been in de goot, maar het is toch anders. Dat magische hinkje, waar ik zo van hou, zie je alleen maar met een losse veter.