Een gedachte-experiment: denk aan het woord 'onzekerheid'. Waar denk je dan aan? Aan van die boekjes voor bruggers over puisten en schoolfeesten? Aan anorexia? Aan gepeste kinderen? Juist aan kinderen die pesten? Ik wed dat je in ieder geval niet dacht aan positieve dingen als liefde, zonnebloemen en strakblauwe luchten.

Waarom eigenlijk niet?

Het is ontzettend verwarrend om jong te zijn, vooral nu je 24/7 wordt doodgegooid met verschillende boodschappen. Als je films, televisieprogramma's en leeftijdsgenoten moet geloven ben je als jongen pas cool als je tienduizend chicks per jaar neukt en nooit over je gevoelens praat.

Over meisjes zijn de media wat onduidelijker: moeten zij nou seksmachines zijn om de jongens te dienen, of juist wachten op die ene prins op het witte paard? Om nog een schepje bovenop de verwarring te doen propageren populaire websites als 9gag het idee dat nerds juist cooler zijn dan de traditioneel stoere gasten en chicks uit films.

Ondertussen word je voor het eerst verliefd, vorm je nieuwe vriendschappen, word je misschien gepest, rook je je eerste sigaret en word je misschien gedumpt door je vrienden; misschien allemaal tegelijk. En dan is er ook nog school en moet je morgen dat werkstuk van negen kantjes afhebben. Je mag alles tegen je ouders zeggen, maar jij weet ook wel dat die niet zitten te wachten op een litanie over je moeilijke leven in dit welvarende land. Onzekerheid is geen fabeltje dat is ontstaan in Carry Slee-boeken en de Cosmo Girl, onzekerheid is een dagelijkse realiteit.

Duizend chicks

Ook ik ben superonzeker. Ik ben me bewust van het feit dat het de media zijn die mij doen denken dat het belangrijk is om duizend chicks te scoren, (maar hee, duizend chicks zou wel mooi zijn). Ik besteed veel aandacht aan mijn kleren en vind het afschuwelijk als ik iets lelijks aan moet omdat de rest in de was zit. 

Ik durf dit op te schrijven omdat ik niet geef om wat mensen van mij denken. Of nee: ik doe alsof het me heeeeelemaal niks kan schelen wat mensen van me denken, maar die houding neem ik aan omdat ik juist zo veel geef om wat mensen om me denken. Ik ben zelfs onzeker over dit stukje: wat nou als ik er helemaal naast zit? Had ik dit verhaal niet in 200 woorden kunnen vertellen? Had ik mijn stukje eleganter kunnen schrijven? Maar de dingen waar ik écht onzeker over ben durf ik niet op het internet te zetten. Of tegen mijn beste vriend te zeggen. Of tegen mezelf te zeggen.

Is onzekerheid cool?

Het is dan heel vervelend als onzekerheid over het algemeen juist gezien wordt als iets slechts! Je hebt natuurlijk wel eens gehoord dat het niet erg is om onzeker te zijn, maar heb je wel eens gehoord dat het supercool is om onzeker te zijn? Je krijgt altijd te horen dat de pestkop onzekerder is dan de gepeste, maar dat maakt het echt niet leuker om gepest te worden. En dat terwijl onzekerheid een zo onmisbaar gedeelte is van jong zijn, van mens zijn. Waarom is het niet cool, of acceptabel, of normaal om menselijk te zijn?

Als mensen niet zo verdomde zeker waren van hun eigen gelijk, schreeuwden ze niet zo hard dat alle buitenlanders het land uit moeten, dat sommige mensen de doodstraf verdienen, dat iedereen die in God gelooft dom is. Als al die zekere mensen met hun grote bekken nou eens even naar binnen keken en zagen dat ze niet alles in de wereld kunnen weten en ook maar gewoon mens zijn - net als Marokkanen, net als criminelen, net als gelovigen - waren ze wel wat stiller geweest.

Onzekerheid is niet slecht, niet stom, niet fout. Onzekerheid is menselijk en daar komen slechte, maar ook goede dingen uit voort.

Echte zekerheid krijg je niet door harder te schreeuwen, maar door te begrijpen dat de rest net zo onzeker is als jij en eigenlijk ook maar wat doet. We zijn allemaal onzeker, maar er is geen reden om daar onzeker over te zijn.

Toch?