De sleutels met het labeltje ´animatiehok´ tover ik uit mijn broekzak. Terwijl ik mijn zonnebril afzet, draai ik de sleutel om in het slot. Het is kwart voor elf en ik sta in het animatiegebouw aan de rand van het vakantiepark. Ik hoor alleen de krekels en ik ruik enkel de knutsellijm. Verder is er de rust. De stilte. Het leven. Hoe anders is dat een kwartier later.

Tjeerd (de blogger die jullie al twee jaar lastigvalt) is geslaagd en neemt een tussenjaar. Het begin: twee maanden vakantiewerk in Zuid-Frankrijk. Hij lucht hier zijn hart over de belevenissen op het park.

Ik flans snel een masker in elkaar. Stukje groen karton. Ogen tekenen. Knippen. Oren vouwen. Neus plakken. Watjes als haar. Bruine bakkebaarden. Elastiekje erom. Klaar. Ik zet 'm op en kijk in de spiegel. Perfect: net Shrek. Het is vijf voor elf. De beat die uit de iPhone komt, vervang ik voor een 'De Wereld is Mooi'-cd in de cd-speler. Zodra Mega Mindy begint met: 'ruim baan, ruim baan, daar komt Mega-Mindy aan' lopen de eerste kinderen binnen.

Veilig bij meester Tjeerd 

Er volgen al gauw meer. Een paar ouders lopen mee naar binnen, sommigen blijven even zitten. Een kwartier later zit het animatiehok vol met vijftien kinderen. De een heeft 't masker vrijwel af, terwijl de ander nog geen oog op het karton heeft. De laatste vader en moeder besluiten dat ze hun kinderen hier veilig achter kunnen laten en lopen weg. Hij zegt nog: 'we zijn vlakbij, mocht het mis gaan'. Ik lach naar hem. Bij mij gaat het niet mis. Ik ben meester Tjeerd.

De kinderen knutselen vrolijk verder. Kabouter plop zingt de kabouterdans onverstoorbaar voort. Totdat ik een luide gil hoor. Het dochtertje van de ouders die zeiden dat ze vlakbij zouden zijn, slaat haar broertje de lijm uit handen. Het broertje gilt terug. Ik sta alleen in een animatiehok en dertien kinderen kijken mijn kant op.

Gillende kinderen

Daarna gaat alles heel snel. Het meisje slaat steeds harder met de lijm. Het jongetje gaat steeds harder gillen. Alle kinderen kijken indringender mijn kant op, wachtend op wat ik ga doen. Ik grijp in: ik ga op het krukje tussen de kinderen in zitten en zeg dat ze op hun eigen krukje moeten gaan zitten. Het meisje gaat zitten. Het jongetje, hij zal een jaar of drie zijn, slaat zijn armen over elkaar. 'Ik. Naar. Huis.' gilt hij. De kinderen om mij heen lachen.

En hij loopt écht weg. Zijn zus loopt achter hem aan. 'Ik. Ga. Ook. Naar. Huis.' Normaal zou meester Tjeerd ingrijpen. Hij zou de kinderen bij hun arm pakken en vragen of ze helemaal gek geworden zijn. Hij zou ze op het kruk zetten en een preek houden. Maar ik ken deze kinderen niet. Ik ben overrompeld. De kinderen rennen over het autoluwe (goddank) park naar het huisje van hun ouders. Ik ren er achteraan. Mijn huisgenoten passen zolang op het animatiehok. Ik hoor de kinderen er nog lachen, 'die suffe meester Tjeerd.'

De ouders zijn vol begrip. 'Dit gebeurt veel vaker, trek het je niet aan'. Cursus één: omgaan met lastige mensen (kinderen) is achter de rug. Er zullen er nog vele volgen.