Het is druk in de lunchroom waar ik werk. Alle tafeltjes zijn bezet door luidruchtige, koffiedrinkende klanten. Al drie uur ben ik bezig met afwassen en tafeltjes afruimen. Ik sta even stil en krijg een wijnglas in mijn had gedrukt. "Was maar even af", zegt een van mijn collega’s. Een klein beetje geïrriteerd loop ik naar de kraan. Soms vraag ik me af waarom ik dit werk doe.

Ik denk diep na en realiseer me dat ik het maar al te goed weet: ik heb een droom. Een droom waar ik helaas wel de nodige zakcentjes voor nodig heb. Ik zet de kraan aan om het water warm te laten worden en zink langzaam weg in mijn eigen gedachten.

Ik droom er al tijden van. In het vliegtuig stappen en ver, heel ver weg vliegen van mijn vertrouwde thuisland(je). Op ontdekkingsreis gaan in het buitenland. Alles en iedereen achterlaten, nieuwe dingen zien. Ik wil mensen ontmoeten uit landen over de hele wereld, Engels met ze praten en tot laat in de nacht liedjes met ze zingen rond een kampvuur op het strand. Ik wil sterren kijken onder een heldere hemel ergens op een plek zonder geluid en lampen. Ik wil op een rotspunt staan aan de kust van een blauwe zee en de wind door mijn haren voelen. Ik wil reizen.

Het plannen

Bij mij zit een groot deel van het plezier 'm al in het plannen. Het tot in de details uitstippelen van je reis, ook al weet je dat je je waarschijnlijk helemaal niet aan die planning gaat houden. (Uiteindelijk doe ik toch waar ik zelf zin in heb, onverwachte dingen doen is veel leuker.) Alle plekken in de buurt van je eindbestemming doorzoeken op het wereldwijde web. Zoveel foto's bekijken en verhalen lezen totdat je het gevoel hebt dat je al een klein beetje aan de andere kant van de wereld bent.

Het gevoel

Ik wil niet reizen omdat ik zo graag geld wil uitgeven of wil vluchten voor mijn problemen. Ik wil reizen om het gevoel van vrijheid te ervaren. Om even verlost te zijn van alle drukte in ons kleine, platte Nederlandje. Om even iets anders om me heen te hebben hebben dan de weilanden, onverwachte regenbuien en eindeloze fietspaden. Ik wil het gevoel hebben dat ik alles aankan en nog een heel leven voor me heb liggen. Weet je nog, die scène uit The Titanic (Ik ga er maar even van uit dat de meeste lezers die film wel hebben gezien) waarin Jack voor de eerste keer voor op de punt van de boot stond? "I’m the king of the world!". Dat is zo ongeveer het gevoel waar ik het over heb.

Wake up!

BANG! Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en kijk verbaasd naar beneden. Daar ligt het wijnglas. "Oeps..." Ik kijk de mensen om me heen wat ongemakkelijk glimlachend aan. Een stel koffiedrinkers kijkt geschrokken op. Als ik zie dat ik een heleboel geïrriteerde blikken toegeworpen krijg duik ik snel de kast in om stoffer en blik te pakken. "Ooit... maar eerst nog even sparen", mompel ik, terwijl ik de scherven opveeg.