'Yes! 3 weken geen school!' Ja, dat is wat iedereen dacht op 15 maart 2020. Drie weken lekker even helemaal niets doen en een extra vakantietje. Maar vier weken verder valt het tegen. Heel erg zelfs. We mogen helemaal niets meer, alleen maar de saaie lessen achter onze laptop thuis volgen.

Geen vrienden meer zien en geen grappen meer maken in de aula. Eenzaam, dat is wat ik me voel. Ik wil mijn bed niet meer uit, want waarom zou ik? Je kan toch helemaal niets doen. Ik ga niet meer sporten en doe niets meer aan mijn uiterlijk.

Iedere keer als ik in de spiegel kijk, word ik teleurgesteld. Ik herken mezelf niet eens meer. Wie ben ik nou eigenlijk? Wie zijn mijn echt vrienden? Niemand die me een berichtje stuurt of vraagt hoe het gaat. Geven ze wel om me? Ben ik wel goed genoeg voor ze? Dat alles gaat in mijn hoofd om. Ik blijf maar in negatieve gedachten hangen en val steeds dieper in de put. Ik reageer alles af op mijn broers en ouders. Als ze vragen wat er is, snauw ik terug: "Niets, kijk naar jezelf!"

Bloed

Op een dag scroll ik op TikTok en kom ik bij een soort video die ik nooit eerder heb gezien op mijn ForYouPage. Er staat 'TW' boven, dat betekent Trigger Warning, lees ik in de comments. De video is van iemand die praat over de littekens op heel haar lijf. Ze heeft dit bij zichzelf gedaan omdat ze een periode niet aardig was voor zichzelf. Ik denk erover na en ik besluit het ook te proberen, want in de comments staat dat het de pijn en gedachtes voor even wegneemt.

En dat is wat ik wil. Auw, 1 snee. Auw, 2 sneeën. Het is helemaal geen fijn gevoel! Het bloedt! Ik gooi het mes weg en loop huilend naar mijn ouders. Wat heb ik gedaan? Ik weet het zelf niet eens. Ik leg het mijn ouders uit, hoe slecht ik me eigenlijk voel en waarom. Ze schrikken, wat natuurlijk logisch is, maar eerst begrijp ik dat niet. Ik zie de ernst er niet van in. Wat kan het nou voor kwaad? Iedereen voelt zich wel eens wat minder. Toch?

Wachtlijsten...

Na overleg belt mama de dokter. Ik ga met hem in gesprek en volgens de dokter kan ik het beste naar de psycholoog. Maar wachtlijsten… Misschien wel het ergste wat er is, zegt hij. De moed zakt me in de schoenen, zal ik ooit nog uit deze put komen?

Maar na 2,5 week is het dan zover: op naar de psycholoog. Ze stelt veel vragen en schrijft alles op. Ik voel me opgelucht. Ik haal een diepe zucht na het gesprek en voel een last van mijn schouders zakken, dat was fijn! Alles er even uit gooien en vertellen aan iemand die het begrijpt. Daarna ga ik vaker naar de psycholoog en nu ben ik weer de vrolijke ik. Fit en vol zin in het leven. En geloof het of niet, maar we mogen ook eindelijk weer naar school! Al mijn vrienden zijn nog steeds mijn vrienden en we hebben weer lol met z'n allen. Ik kan weer genieten van de leuke dingen. En als ik in de spiegel kijk, zie ik geen teleurstelling meer, maar een vrolijke meid die lacht naar zichzelf. 

Praat er over! 

Het moraal van dit verhaal? Dat het goed is om met iemand te praten. Schaam je niet, iedereen voelt zich de ene keer beter dan de andere keer. En om het dan kwijt te kunnen aan iemand, is super fijn. Al is het je oma, vriend, mentor of broer. Geloof mij maar.

Gaat het even niet zo lekker? Bel dan met de Alles Oké?-supportlijn. De lijn is dagelijks geopend van 14.00 tot 22.00 uur. Bellen kan naar 0800-0450 en de chat is bereikbaar via allesoke.nl. En worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0800-0113 of ga naar www.113.nl.

Lees ook
Lang leve onzekerheid