Gezinsuitjes: ze zijn bedoeld om het gezin te verbinden, maar het leidt altijd juist tot verdeeldheid. Wanneer mijn moeder met haar schelle stem naar boven schreeuwt: 'Tooooooom, kom eens naar benedeeeeeen!', verwacht ik al onheil. 'Je hebt zondagmiddag geen plannen toch? Want we gaan met z'n vieren door het bos wandelen.'

Zondagochtend, 10.00 uur. Nadat ik mijn wekker vier keer heb gesnoozed, sleep ik mijn lichaam m'n bed uit. Als ijdeltuit heb ik veel tijd nodig 's ochtends, dus trek ik mijn mooiste kleren aan, witte Nikes en een beige broek. Bij het ontbijt proee ik het al aan mijn melk met honingringetjes: dit wordt een kutdag.

Diva-lifestyle

Als een ware diva stap ik in de auto. Pap, mam en mijn broertje zijn daarentegen minder superster-achtig gekleed. Normaal gesproken had ik afstand gedaan van dit gezelschap, maar vandaag laat ik het maar allemaal over me heen komen. We zijn immers op 'gezinsuitje'. 

Bloed, zweet, tranen en ik ben een verwend kutkind

Zondagmiddag, 13.00 uur. Inmiddels zijn we aangekomen op locatie, de helse tocht kan beginnen. We trappen af bij een soort restaurantje, waar we een voedselpakket krijgen voor onderweg: een lekker broodje en wat te drinken. Als je mij een beetje kent weet je dat dat broodje al op is voordat we überhaupt aan de tocht zijn begonnen.

Van tevoren hebben m'n ouders mij ook niet verteld hoe lang we gingen lopen en dat is misschien maar beter ook. Hoe langer we lopen, hoe chagrijniger ik word. Dus na tweehonderd meter begint de zeik-waterval vanuit mijn kant. Niet veel later begint mijn broertje ook met zeuren, dus het plaatje is compleet. M'n ouders genieten nog van de omgeving, wij niet. 

Op de helft

Na een aantal kilometer lopen ga ik ervan uit dat het wel weer klaar is met het gewandel, maar dat blijkt vies tegen te vallen. M'n moeder vertelt mij doodleuk dat we nog maar op de helft zijn. Ik weet groot arsenaal aan scheldwoorden nog net in te slikken, maar mijn ogen spreken pure paniek. Met mijn conditie is het namelijk zeer dramatisch gesteld. We lopen stevig door tot we bij een bankje komen, waar ik volledig beslag op leg. 

Na vele kilometers zwoegen (het werkelijke aantal houd ik geheim, want dan lachen jullie mij uit) bereiken we de auto. Met mijn beige broek én witte Nikes bedekt onder een laag modder, rijden we naar huis. Blij dat het klaar is.

Nu ik dit zo teruglees ben ik volgens mij niet zo'n gemakkelijk kind. Misschien moeten we (na corona) maar een keer naar een pretpark toe gaan. Oh nee, ik durf niet in achtbanen.