Al vanaf kleins af aan heb ik last van heimwee. Logeren was voor mij echt een no go en aan kamperen moest ik al helemaal niet denken. Als we met het gezin op vakantie gingen, was het verhaal niet anders. Gemixte gevoelens en erg prikkelbaar. Door de jaren heen is dit wel verbeterd… Gelukkig maar. Toch blijft op vakantie gaan nog wel een dingetje.

Maar wat doe je als je voor het eerst zonder ouders naar het buitenland gaat? 

Onzekerheid en angst

Mijn hele leven lang heb ik gestruggeld met verschillende angsten en onzekerheden, waaronder dus heimwee. Elk jaar opnieuw is het toch weer een dingetje, op vakantie gaan. Wanneer je juist de dagen hoort af te tellen, loop ik al een week voor de vakantie rond met buikpijn. Het idee dat ik ver van huis, mijn vrienden en vertrouwde omgeving ben, maakt me gek. Bang om naar een nieuwe plek te gaan, een onbekende plek die je niet kent. Weg van mijn eigen vertrouwde omgeving.

Ook heb ik erg lang gedacht dat ik niet zelfstandig was of kon zijn. Altijd doen wat een ander doet en nooit je eigen weg in durven gaan: zo was ik. Bang dat ik dingen niet alleen kon, alleen met de trein gaan bijvoorbeeld. Naar mijn idee moest ik altijd iemand bij me hebben want 'dan komt het goed'. Oh ja, en dan heb ik óók nog vliegangst. Dat is iets heel raars, wetende dat het vliegtuig het veiligste vervoermiddel ter wereld is, en toch bang zijn. Mensen begrijpen me vaak niet want 'het is hartstikke veilig'. Het grappige is nog: ik ga elk jaar met het vliegtuig. Maar helaas is de angst nooit weggegaan. 

Profielwerkstukreis

Mijn school organiseert vrijwel elk jaar een profielwerkstukreis. Zo ook dit jaar. En ik wil mee. Met 27 leerlingen en 4 begeleidsters vertrekken we naar Madrid. Tijdens z'n profielwerkstukreis wordt er veel zelfstandig- en verantwoordelijkheid van je verwacht. Dit is ook een van de redenen waarom ik nog twijfel om thuis te blijven. En daarnaast die vliegangst. Wat als we neerstorten? Wat als er iets gebeurt? Normaal vlieg ik met mijn gezin, en nu moet ik het voor de eerste keer zonder hen doen. 

De zenuwen voor de reis komen pas op het vliegveld. Rustig blijven ademhalen en afleiding zoeken. Lastig, want het liefst stap ik helemaal niet in het vliegtuig. Maar toch onthoud ik waarvoor ik het allemaal doet. De leuke mensen om me heen zorgen gelukkig voor genoeg afleiding. En voor ik het weet, sta ik met beide benen veilig op de Spaanse grond.

Durven

Tijdens de reis, die zeven dagen duurt, moeten we veel zelf op pad. Zelf dingen regelen en zelfstandig zijn. Mensen durven aan te spreken en niet bang zijn om een fout te maken. In deze paar dagen ben ik zoveel over mezelf te weten gekomen, en heb ik zoveel dingen geleerd. Misschien denk je nu: Joske, dat kan toch helemaal niet zo snel? Nou, geloof mij, zo'n reis brengt je meer dan je denkt.

Alleen op een groep Spaanse jongeren afstappen om iets te vragen in een andere taal, is iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen. Ik ben in contact gekomen met een nieuwe mensen, met wie ik tot op de dag van vandaag nog steeds klets. Ik heb geleerd dat het oké is om je eigen mening te delen. Ik heb ingezien dat ik wél zelfstandig kan zijn. Dat ik wél dingen alleen kan en dat het ook oké is als je hulp nodig hebt.

Gaaf!

Ik ben met bibberende benen het vliegtuig ingestapt. En wat denk je? Nul keer gehuild. Dat is nieuw. Ik heb zelfs niet één keer last van heimwee gehad. Had ik eerlijk gezegd ook geen tijd voor. Alleen maar plezier gemaakt, en wat heb ik er van genoten. Ik heb geleerd mijn eigen grenzen op te zoeken, om niet te veel te denken, maar het gewoon te doen. Ik vind dat ik trots op mezelf mag zijn. En het was het zo dubbel en dwars waard, want: Madrid wat was je gaaf!  

Dit wil je ook lezen:

Lynn ging in haar eentje op pws-reis naar Londen