Ze zeggen altijd dat het één grote openbaring is, en dat alles dan op zijn plek valt. Voor mij was dit niet zo. Bij mij waren het tien, nee honderden kleine realisaties, die op een gegeven moment leidden naar mijn 'oh shit'-moment.

Daniel (16) is transgender. Hij wil graag een medische transitie ondergaan, en heeft daar momenteel gesprekken over. In dit blog stelt hij zich voor en vertelt hij hoe het is om genderdysforie te hebben. In de toekomst gaan we waarschijnlijk nog meer van hem horen.

Mijn nieuwe naam gaat Daniel worden, op z’n Engels, zodat ik het af kan korten naar Dan. Ik ben 16 jaar en zit in 4 havo. Ik hou van gamen, schrijven, tekenen, lezen en Youtubefilmpjes kijken. Ook ben ik transgender. Wat, zoals de meesten wel zullen weten, inhoudt dat je 'in het verkeerde lichaam' zit.

Diagnose

Als ik begin bij het begin ben ik morgen nog bezig. Ik begin wel bij het moment dat mijn moeder begon te zoeken naar instellingen die zich bezig hielden met 'gender'. Ik was een beetje huiverig, maar ging toch maar op de wachtlijst van het medisch centrum van de VU. Ik was in de war over mijn geslacht, ik voelde me geen meisje, maar was ik dan een jongen? Iets ertussenin? Ik wist het niet zo goed, en in de periode van mijn diagnose heb ik veel nagedacht over mezelf, wat ik wilde. En uiteindelijk ben ik er inderdaad op uitgekomen dat, ja, ik gewoon als jongen door het leven wil. 

Met zo'n realisatie komen veel gevoelens naar boven: boosheid, angst, waarom ik? Het is ook eng, want je wil je zo snel mogelijk goed voelen in je lichaam, maar je hebt constant mensen om je heen die je betwijfelen. Je moet rouwen om het lichaam wat je nooit zal hebben, je moet bang zijn voor die medische procedures waar je doorheen moet. Pas daarna komt acceptatie. 

Boos

Persoonlijk ben ik nog boos, boos dat ik nooit het lichaam van de jongens in mijn klas zal hebben, hoe veel operaties ik ook onderga. Boos dat ik in sommige landen vermoord zou kunnen worden om wie ik ben. Boos dat mijn familie in Israël me misschien niet meer wil zien als ik ze dit over mezelf zou vertellen.

Trans zijn is iets voor het leven, het is iets wat je elke dag weer onder ogen zal moeten zien. Het is iets waar je niet zomaar even van kan ontsnappen, want ja, je leeft in je lichaam. Mensen realiseren zich vaak niet hoe transmensen dit constant bij hun dragen. Wanneer je wakker wordt, als je doucht, omkleed, op school, thuis, op de fiets. Elke keer dat iemand 'haar' of 'zij' zegt, elke keer als je wordt aangesproken met je geboortenaam. Het laat je niet alleen. 

Spiegel

Natuurlijk wordt dit beter, wanneer je het eindelijk vertelt en mensen proberen je bij de goede naam en 'hem' en 'hij' te noemen. Wanneer je mannelijke hormonen gaat slikken en langzaam jezelf gaat herkennen in de spiegel. Wanneer je achttien wordt en eindelijk van de wachtlijst bent voor de borstoperatie. En vanaf daar zijn er nog tientallen operaties die je kunnen helpen je goed te voelen in je lichaam. 

Het is zwaar. Aan de andere kant denk ik vaak: ik zou niet de persoon zijn die ik nu ben als ik gewoon als jongen was geboren.