"Er is iedere avond een feestje in de slaapkamer van de kinderen uit jullie generatie", zei mijn Nederlands docent vorig jaar. "Het lijkt wel alsof jullie nooit privacy hebben." Dat is waar. Ik heb het gevoel dat ik me constant moet bewijzen, dat ik mijn leven aanlokkelijk moet maken, dat de foto's die ik online plaats, goed moeten zijn. En dat iedereen om mij heen hetzelfde doet.

Daarom heb ik een account waarop mijn leven leuker lijkt. Ik laat twee hele verschillende kanten van mezelf zien, op deze accounts. Op de foto die ik vorige week geplaatst heb op mijn publieke profiel, waren mijn wenkbrauwen net geëpileerd. Mijn haar zat bij elkaar gebonden in een hoge staart en leek bijna blond in het licht waarnaar ik een kwartier lang had gezocht. Een filter van Retrica liet mijn huid egaler lijken. Op andere foto's stond ik lachend op het strand of tussen eindeloze reeksen palmbomen.

Privé-account

Mijn 2.0-account is gevuld met volstrekt andere foto’s. Vandaag plaatste ik een foto van mijn opengeslagen schoolboeken en een stapel double shot espresso’s: één van de bijwerkingen van in 5vwo zitten, is het moeten maken van heel veel wiskundetoetsen. ‘Ik ben niet voorbereid jongens,’ had ik als onderschrift bijgevoegd. Gisteren plaatste ik een screenshot van mijn telefoon, om te laten zien dat mijn ex me had geprobeerd te bellen. Onder deze foto vroeg ik mijn vrienden heel eerlijk wat zij dachten dat hij van me wilde

Volg Scholieren.com ook hier op Instagram!

‘Waarom nu ineens?’

Het tweede account gebruik ik dus voor de echt persoonlijke dingen. Op mijn openbare account staat geen schoolwerk. Het lijkt wel alsof dat account het levende bewijs is voor de nepwereld die Instagram is. Iedereen laat zichzelf en zijn leven van de beste kant zien: de glimlachende, rijke, sociale, succesvolle variant waar de meeste mensen zich nog maar nauwelijks in herkennen.

Is Instagram een soort reclamesite geworden, waarop iedereen zijn best doet om zichzelf te verkopen? Ik denk het wel. Bovendien bestaat het gezegde ‘de vuile was niet buiten hangen’ al eeuwen. Eigenlijk is Instagram, denk ik, niet meer dan de praktijk van dit gezegde: het laatste wat de mens wil, is zijn negatieve kanten blootgeven en deze aan iedereen laten zien.

Maar ik denk dat dat óók voor een soort anti-reactie gezorgd heeft, waarop iedereen ook een echte kant van zichzelf wilde laten zien. Daardoor maakten we een spam-account, waarop we onze meningen deelden, onze memes.

Pure versies 

Ik begon mijn vrienden te volgen, zag de pure, echte versie van hen. Net als ik plaatsen ze foto’s van schoolwerk, van tortillas en nacho's (niet van dat fitness-eten dus).

Dat we dat doen, is natuurlijk alleen maar goed. Dan wordt duidelijk dat het leven van anderen ook niet zo over rozen gaat. Misschien dat er ooit alleen nog maar spam-accounts zullen zijn en dat we zullen stoppen met reclame maken voor onszelf.