Hoewel homo- en transseksualiteit allang geen taboe meer is, zijn homo- en transjongeren nog altijd in de minderheid en blijft het moeilijk om uit de kast te komen. Op het HOJO-kamp zijn de rollen omgedraaid: bijna iedereen is homo, lesbisch, biseksueel of transgender en wordt gelijk geaccepteerd, wie hij of zij ook is. Genoeg reden voor mij om er eens een kijkje te nemen.
 

In de trein naar het kamp in Brabant heb ik geen idee wat ik moet verwachten. Gay Pride-taferelen? Tuinbroeken en handtasjes? Ik loop daarom ook een beetje voorzichtig het kampterrein op. Al snel ontdek ik dat iedereen in ieder geval heel erg uitgelaten is: de feeststemming zit er goed in. De vrijwilligers van het kamp zingen heel vals foute liedjes mee in de keuken en buiten hangen roze ballonnen. Ja, wat dat betreft lijkt het natuurlijk net de Gay Pride.

Kampdans

Waar het kamp dan ook mee start: een kampdans. En daar blijft het niet bij. Volgens organisator Ryan gaan de voetjes zelfs vijf keer per dag van de vloer. In totaal werken ze met zo'n 24 vrijwilligers (die onder meer ingeschakeld worden als teambegeleiders), die zich ontfermen over de 72 deelnemers. Het kamp zelf bestaat uit twee delen, zo vertelt Ryan. We hebben een serieus en een luchtig gedeelte. We willen de jongeren info geven over homo- en transseksualiteit en ze laten werken aan hun zelfbeeld. Op dag 1 vertelt iedereen over zijn coming-out: dit creëert vaak al een band. Het serieuze wisselen we af met bijvoorbeeld een feestavond en een meerkamp.

Teambegeleider Dennis: "Het is anders dan een voetbalkamp. We delen geen sport, maar een gevoel met elkaar. Er is een soort roze bubbel: iedereen is open over zichzelf en niemand kijkt mee, zoals op de Gay Pride wel gebeurt."

Zelf zijn de mannen 'ervaringsdeskundigen' in coming-outs: Dennis is homo en Ryan transgender. Dennis: "Ik kan ervaring meegeven aan de jongeren." Ryan: "Ik ging vroeger ook naar dit kamp en toen miste ik de info over transgenders. Die is er nu aan toegevoegd."

Veilig en vertrouwd

Als ik vraag of ik een van de deelnemers mag spreken over het kamp, willen veel jongeren hun verhaal vertellen. Ik zit uiteindelijk met tien deelnemers aan tafel, waaronder Katrijn, Angela, Ashley en Paul. "Ik heb drie jaar gezeurd of ik naar Hojo-kamp mocht," vertelt Ashley. "En nu ik er ben, verheug ik me al op de transgender-workshops. Ik wil er graag meer over weten.

Ook Katrijn wilde dolgraag naar het kamp. "Mijn inschrijving had ik al snel verstuurd. Later dacht ik pas: 'Wat heb ik gedaan?' Gelukkig heb ik totaal geen spijt. Het voelt alsof ik iedereen al jaren ken!"

"Iedereen heeft respect voor elkaar hier en dat geeft een veilig en vertrouwd gevoel", vult Angela aan. Daar is Paul het mee eens. "Iedereen is erg openminded en dat is erg fijn."

Spontaan waterballet

Nadat ik de jongeren spreek is het al gauw weer tijd voor de kampdans. Daarna gaan de jongeren in groepjes de strijd met elkaar aan tijdens een meerkamp. Het is warm, dus het zijn allemaal waterspellen en iedereen krijgt minstens één emmer water over zich heen. En ja, ook ik moet er aan geloven. Ik voel me nu al thuis in de groep en meng met spontaan in het waterballet, met een nat pak als resultaat.

Eigenlijk lijkt het niet eens zoveel op een echt kamp, maar meer op een jongerenvakantie met een grote vriendengroep. Ik teken denk ik vast in voor volgend jaar, want een sfeer die vrijer is dan hier, ga ik denk ik nergens anders meer vinden.