Hoi! Sorry, ik was even weg hier op Scholieren.com. Ik werd namelijk op het strand gekidnapt door een zeehond toen ik met vriendinnen op vakantie was op Terschelling.

Dagenlang dreef ik op zijn rug door de Waddenzee, tot een boot vol piraten me zag en aan boord hees. Daar heb ik leren zwaardvechten en zanderige rum drinken. Maar toen zonk het schip ineens en zwom ik in mijn eentje naar een stipje land in de verte. Dat bleek Mongolië te zijn, waar ik kleddernat aan land kwam.

Ik zwierf daar wat rond, met enkel een knapzakje en een berggeit. Op een dag verdwaalde ik miserabel, zocht onderdak in een grot, ontmoette godzijdank Peeta uit The Hunger Games die daar lag te chillen en me zijn mobieltje uitleende, dus belde ik naar huis om te vragen of papa me wilde komen ophalen. En nu ben ik dus weer terug. Eind goed, al goed!

Maar helaas, zo ging het niet helemaal.

De echte reden is stom en verrekte veel saaier. Ik raad je aan om hier af te haken met lezen, en nog vaak aan een heldhaftige, gekidnapte, zwaardvechtende, Peeta van the Hungergames-zoenende Lotte te denken. Nee? Je wilt het echt weten? Zucht, oké dan.

Zombie-stoornis

Nou. Het zit zo. Een maand of vier terug werd ik opeens heel moe, onverklaarbaar moe. Dus werd ik beste vrienden met de huisarts. Was het Pfeiffer? Neen. Vitamine-tekort? Neen. Bloed-armoede? Neen. Zeldzame zombie-stoornis? Neen. Tot de huisarts besloot: 'Joh, tieners hebben dit nou eenmaal wel vaker, het kan effe duren maar het gaat vast snel weer beter. Rot maar weer op, toedels!'

Dus zat ik weer thuis, maar in plaats van 'het gaat vast snel weer beter' begon ik langzaamaan een beetje te flippen. Ik sliep slecht om niks, piekerde veel over niks, huilde veel om niks, deed veel niks omdat ik niks kon doen en was dan weer gigantisch boos op mezelf omdat ik niks doen haat. Ik kreeg paniekaanvallen, en had bijna dagelijks momenten dat ik zo gedeprimeerd was dat ik alles echt niet meer zag zitten. 

Burn-out

Tijd om hulp te zoeken dus.
Toen - hè hè - kwam daar eindelijk een stempeltje: burn-out. Zeventien en een burn-out. Ik vond dat eerst heel vreemd. Dacht al die tijd dat het gewoon iets lichamelijks was. Maar toen ik terugkeek op de afgelopen tijd, werd al snel duidelijk dat het allemaal te veel was. Er waren in korte tijd heel veel energievretende en knetterstomme verdrietige dingen gebeurd, waardoor mijn hersenen blijkbaar afhaakten.

當心，如果你要失敗!
Nou is dat best lastig. Ik heb regelmatig een Slechte Dag, waarbij ik letterlijk alleen maar kan janken en voor me uit wil staren. Op school heb ik achterstanden van hier tot in Beijing, en daar roept een heel leger: '當心，如果你要失敗!', wat zoiets betekent als: 'Pas op, zo ga je niet slagen!'

Mijn ouders en vrienden maken zich zorgen en ik vind niks kutter dan dat ik mijn moeder moet zien huilen om mij. Maar er is ook goed nieuws: een burn-out gaat over! Het wordt beter! Ik heb hulp, mijn omgeving weet ervan, ik heb een jaarvoorraad chocola in de kast gesitueerd: het kan vanaf nu alleen nog maar bergopwaarts gaan!

Al met al is mijn grootste wens voor 2014 niet 'eindelijk een Axolotl als huisdier krijgen'. Ook niet 'een boek uitgeven' of 'Peeta zoenen' en zelfs niet 'slagen'. Het is vooral 'die vervloekte burn-out verslaan'. Maar dat gaat zeker weten lukken. Bring it on, 2014!