Op een grijze novemberdag in 2017 zit ik in de wiskundeles. Terwijl mijn klasgenootjes net hoofdstuk 1 hebben afgerond, ben ik al bij hoofdstuk 6. Als mijn docent dit ziet, doet hij een uitspraak die een grote invloed zal hebben op mijn verdere schoolloopbaan.

"Tobias, ik snap dat het makkelijk voor je is, maar ik wil dat je gewoon bij de rest van de klas blijft." Ik protesteer nog, maar het heeft geen zin: ik moet de oppervlakte van een driehoek schatten door hokjes te tellen, terwijl ik de formule daarvoor allang ken. Dag motivatie, doei plezier. Wat volgt is zes jaar frustratie en verveling.

Talent

Dat ik in de brugklas bij wiskunde na twee maanden al vijf hoofdstukken voorlig op mijn klasgenootjes, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ook op de basisschool ben ik al een rekenwonder. In groep 1 kan ik tot duizend tellen, ik sla groep 2 over, in groep 4 ken ik als eerste de tafels uit m’n hoofd, in groep zes begin ik al met wiskunde en op de cito-eindtoets behaal ik de maximale score voor rekenen.

Mijn motivatie om aan de middelbare school en dan vooral het vak wiskunde te beginnen, is enorm. Geholpen door het feit dat ik op de basisschool al ben begonnen met wiskunde, vlieg ik door de hoofdstukken heen. Waar anderen in een week een paragraaf maken, doe ik in die tijd een heel hoofdstuk. Ik haal ontzettend veel plezier en motivatie uit het feit dat ik zo snel door de stof heenkom en ik al zie een glansrijke toekomst als wiskundig professor voor me. Totdat mijn wiskundedocent mijn enthousiasme voor zijn vak een halt toeroept. 

Dit wil je ook lezen:

Mijn vreemdste docent ooit

Duits

De jaren die volgen zijn niet per se een kwelling. Ik steek mijn energie vooral in de vakken waar ik niet zo goed in ben en de docenten die mij wel motiveren net wat harder te werken dan de rest. Zo kan ik aan het eind van klas twee helemaal niets van Duits. Ik sta een vier gemiddeld en er zijn zorgen of ik het vak in klas 3 wel ga redden. Ik haal hier ongelofelijk veel motivatie uit en wil iedereen laten zien dat ik het wél kan, hetgeen mijn docent ook ondersteunt.

Ik doe ontzettend m'n best voor Duits: ik ga Duitse muziek luisteren en ik kijk Duitse YouTube-video's. Dit alles betaalt zich al snel uit. Voor de laatste toets in klas 2 haal ik een tien en het jaar daarna sluit ik Duits af met een 9,5 gemiddeld. Drie jaar later pluk ik hier nog altijd de vruchten van. Ik spreek vloeiend Duits en doordat ik uit ervaring weet wat wel en niet werkt bij het leren van een taal, leer ik nu veel sneller een nieuwe taal.

Dit wil je ook lezen:

Der, die, das: focus bij Duits niet alleen op grammatica

Corona

Het is niet alleen Duits waar ik mijn tijd in steek, maar ook mijn tien andere eindexamenvakken. Ik kies namelijk twee profielen met nog eens twee extra vakken. Klinkt misschien als heel veel, maar omdat ik de exacte vakken zonder enige moeite doe, kan ik mij concentreren op de vakken die ik lastiger, maar wel heel leuk vind: geschiedenis, Duits, Latijn, Engels en Nederlands.

Terwijl ik bij deze vakken opbloei, verveel ik mij jarenlang tijdens de wiskundelessen. Ik maak m'n huiswerk niet en voor toetsen leren doe ik ook niet. Ik ga van een 9,5 in klas één naar een 9 het volgende jaar naar een 8,5 in klas drie. Zeker niet slecht, maar dan komt corona. School vindt nu achter een laptop plaats. Veel docenten weten niet wat ze met de nieuwe situatie aanmoeten, met als gevolg dat de online lessen saai en langdradig zijn. In het begin probeer ik op te letten en m'n huiswerk bij te houden, maar na een aantal weken laptoponderwijs gaat het niet meer. Ik neem een filmpje op waarin ik vijf minuten geconcentreerd kijk en installeer deze als camera op Microsoft Teams.

Wake-up call

Zo kan ik tijdens de online les lekker in bed blijven liggen, kaassouffles bakken - waaraan ik toentertijd behoorlijk verslaafd was - of met m'n Rubik's cube spelen. Ik hoef alleen maar op te letten wat er in de les wordt gezegd. Wanneer m'n naam genoemd wordt, geef ik snel antwoord en ga ik daarna verder met wat ik aan het doen ben. Dit is natuurlijk hartstikke ontspannen, maar heeft ook dramatische uitwerkingen op m'n cijfers.

Waar m'n gemiddelde over alle vakken in klas drie nog een 8,1 was, is dit in klas vijf gezakt naar een 6,6. Ook bij het vak wiskunde is deze trend zichtbaar. Klas vijf sluit ik af met een zes gemiddeld en klas zes begin ik met een vier. Dan komt halverwege het jaar de grote schock: voor het meetkundetentamen haal een 1,6. Dit is voor mij de wake-up call om weer m'n best te gaan doen voor wiskunde.

Ik heb vijf jaar lang uit het raam zitten staren tijdens de wiskundeles en de kleine beetjes die ik oppikte van de uitleg, waren genoeg om voldoendes te halen, maar nu niet meer. Ik ga weer mijn huiswerk maken en ook m'n plezier in de wiskunde komt terug. Ik herkans het meetkundetentamen, waarvoor ik nu een 7,8 haal, en voor het laatste tentamen haal ik een 8,8. Een maand later haal ik ook voor het wiskunde-examen een 8,8. Eind goed, al goed.

Toekomst

Achteraf gezien vind ik het ontzettend jammer dat ik in de brugklas naar mijn wiskundedocent heb geluisterd. Hoewel het ertoe geleid heeft dat ik meer tijd had voor andere dingen zoals een nieuwe taal leren en meer sporten, heeft het vooral voor ontzettend veel frustratie gezorgd. Ik zou alle docenten willen zeggen: een leerling die meer uitdaging zoekt, is misschien wel meer werk, maar als leerlingen die meer kunnen niet worden ondersteund, verliezen we kostbaar talent. Aankomend jaar ga ik beginnen aan de studie technische wiskunde in Enschede, ik hoop dat ze mij daar wel lekker m’n gang laten gaan. Misschien zit die toekomst als professor wiskunde er dan toch nog in.

Dit wil je ook lezen:

Motivatie gedaald door pandemie: 'Ik heb het echt geprobeerd'