Het was een zware week. Waar ik normaal een aantal goede vrienden heb met wie ik ook in de vakanties veel optrek, was ik deze week helemaal alleen. Ze meden me, waardoor ik alleen thuis zat, alleen mijn verjaardag moest vieren en omringd door lucht, lege handdoeken en veel zand lag te zonnen op het strand. Wat ik gedaan had? Ik was vergeten om te klagen over het weer.

Het was snikheet de afgelopen dagen. Hitteplannen werden weer klaargelegd, records werden verbroken en de lagen kleren verdwenen een voor een. Puffend lagen mijn vrienden naast me in het gras, zwetend waren ze aan het werk en zuchtend aten ze hun eten, omdat zelfs het eten van een appeltje meer energie kostte dan dat het op zou leveren. En in die omstandigheden verkondigde ik dat ik eigenlijk wel kon genieten van het weer, dat ik het eigenlijk wel lekker vond zo.

Vanaf dat moment zag ik alleen maar het rood in hun nek, omdat ze weigerden me nog aan te kijken, laat staan met me te praten. Thuis ging het hetzelfde. Normaal word ik altijd warm door mijn ouders ontvangen. Nu ook, maar slechts op de letterlijke manier. Ze weigerden nog met me te praten en het bakje thee dat 's middags normaal voor me klaarstaat, moest ik zelf maken.

Klagen is de norm

Klagen schijnt de norm te zijn in ons land. Het is een ongeschreven regel dat je moet klagen over het weer. Is het winter, dan is het te koud. Regent het, dan is het te nat. Is het droog, dan is er ook wel iets om ontevreden over te zijn. Zoals mijn oma dan altijd zegt: "Verloopt alles eens een keer gladjes met ijzel, is het weer niet goed…" En als je er niet aan meedoet, zul je verstoten worden door de mensen in je directe omgeving, zoals ik nu aan den lijve heb ondervonden.

Advies

Lieve lezer, beste schoolgenoten, ik raad je van harte aan om wat vaker kritisch te zijn tegenover Moedertje Natuur. Ook al geloof je, net als ik, dat zij het beste met ons voorheeft. Zelfs maar een graantje optimisme wordt over het algemeen niet gewaardeerd door onze lotgenoten. Ik heb deze week weer erg veel geleerd en een hoop levenservaring opgedaan. "Je moet eerst heel erg hard op je bek gaan voordat je weer op kunt staan", zoals een andere wijze uitspraak van mijn oma luidt. Morgen zal ik proberen op te staan met klaagzang en er niet mee stoppen totdat ik weer in bed lig. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren en hoe het me zal vergaan, maar nu eerst geniet ik van het weer.

We zijn met vakantie, jij waarschijnlijk ook. Check ons in het nieuwe schooljaar!