"Denk maar niet dat het leuk is, zo'n leven in de mediatheek. Het is hier muf, de mediatheekdames roddelen nooit over iets leuks en als klap op de vuurpijl mag ik naar jullie puistige puberhoofden staren. Maar als je me meeneemt, zal ik je daarvoor vergeven.

Begrijp me niet verkeerd, het is hier best gezellig. Rechts staat De donkere kamer van Damokles en links stond Nooit meer slapen. Stond, ja. Uitgeleend. Jullie, domme scholiertjes  kiezen alleen maar voor de bekende namen. Maar grootse werken als ik, De tranen der acacia’s, laten jullie staan.

- Wacht. Je pakt me op. Eindelijk iemand met smaak!

Het duister

Eindelijk prijkt er een nieuwe datum op het briefje dat aan mijn kaft geplakt zit. Het is alweer vijftien jaar geleden dat het papier helemaal maagdelijk wit was, maar het is nog lang niet vol. 22 november 1999. 17 mei 2002. 5 februari 2008. En vanaf vandaag: 4 december 2014. Het is tijd voor een nieuw avontuur.

Meteen verdwijn ik in de gigantische boekentas. Vergezeld door een natuurkundeboek en –schrift, een etui en rekenmachine begin ik aan mijn uitstapje. Het is net als vroeger. Nog een paar lesuren en ik vertrek naar huis voor wat alone time met de gelukkige lezer.

Maar al een paar minuten later voel ik hoe de tas op de grond wordt gezet. Een kluisje wordt geopend. De hand van de lezer grabbelt in de tas en voor ik het weet lig ik in het duister. Het ergste is nog: naast een gymtas.

De tijd kruipt voorbij. De deur wordt een paar keer geopend. Gymtas, jas en wat boeken verdwijnen, gaan mee naar huis. Wat boeken, maar ik niet. Spullen komen en gaan, maar ik blijf. Langzaam word ik begraven.

Bevrijding

Maar 4 december begint dichterbij te komen en de deadline van het boekverslag ongetwijfeld ook. Ik dacht bijna dat mijn avontuur hier in het donker gestrand was, maar de druk van de verplichte schoolopdrachten blijken mijn redding. Eindelijk word ik verlost uit het duister. Ik beland weer in de tas om met een kleine vertraging te krijgen waar ik al die saaie, stoffige jaren op gewacht heb. Gelezen worden. Een beetje liefde. Is dat nou te veel gevraagd?

Kennelijk wel. Zodra ik bij de lezer thuis ben, beland ik weer in het verdomhoekje. De tas verdwijnt meteen op de grond en ik weet mezelf nog net in het zicht te schuiven, maar het is tevergeefs. 

De deadline

Pas later word ik weer opgemerkt. Hij klopt op de deur, dat is duidelijk; De Grote Boze Deadline. Voor het eerst in jaren voel ik me weer gewild. De lezer heeft me op zijn nachtkastje gelegd en verslindt me. Pas als hij zijn ogen écht niet meer open kan houden, word ik weggelegd. Maar zodra de lezer weer wakker is, pakt hij mij op. Eindelijk heeft hij door hoe fantastisch ik wel niet ben. Eindelijk iemand die mij begrijpt. 

En dan stopt het. Slechts honderd pagina’s zijn er over, maar ik word alleen nog opgepakt om de druk te checken. Er klinkt geratel van het toetsenbord en lawaai als de printer het Scholieren.com-boekverslag uitspuugt.

De deadline is gehaald. Ik word teruggebracht. Gedoemd om te wachten tot er eindelijk een persoon met echte smaak langskomt, en niet wéér zo’n lelijke puistenkop.”