Een aantal maanden geleden sloot mijn middelbare school, het Haagse Aloysius College (AC), de deuren voor alle niet-examenleerlingen. Wij kregen allemaal een plek op verschillende scholen in Den Haag. Afgelopen weekend was er een reünie. Het was tijd om écht afscheid te nemen van onze school.

Daar stond ik dan, samen met een andere ex-AC’er. Het voelde vreemd om weer mijn oude school binnen te lopen. Het leek net alsof we op bezoek gingen bij iemand die op het sterfbed ligt: we weten dat het Aloysius College er nu nog is, maar er straks niet meer zal zijn. 

De schoolgangen
"Het voelt vertrouwd om jullie weer te zien", zei onze docente Frans die jarenlang heeft gewerkt op het AC. In de schoolgang hangen al jaren foto’s - sommige zelfs in zwart-wit - van de klassen die examen hebben gedaan. "Ik heb mijn verdriet eigenlijk nog niet kunnen verwerken", zei onze docente. “Omdat je de examenleerlingen door de examens moet loodsen en vervolgens natuurlijk weer door de herexamens. Daar was ik tot nu toe mee bezig."

Het verdriet komt pas later. Het doet pijn als je je realiseert dat een stukje identiteit van je is afgepakt. Eigenlijk niet eens alleen van jou, maar ook van al die leraren, oud-leerlingen en andere leerlingen die dit jaar opeens moesten verhuizen naar een andere school. Het AC is toch een deel van onze identiteit, het was vertrouwd terrein. Het doet pijn als je je realiseert dat dit waarschijnlijk de laatste dag ooit is dat je in het gebouw bent. "In je eigen woonkamer", zoals onze docente het noemde. Ik vind de liefde van al die mensen voor het AC zelfs een beetje verwarrend.

De laatste keer

Ondanks al het verdriet hing er een gezellige sfeer in de aula, waar alle oud-AC'ers elkaar konden spreken. Samen met een paar oud klasgenoten en andere leerlingen bewoog ik me voort tussen die honderden vrienden van het Aloysius. Voor de laatste keer liepen we heen en weer door de gangen. We gingen voor klaslokalen staan en noemden de namen van de geliefde docenten van wie die lokalen waren. We vertelden elkaar hoe erg we hem of haar misten.

We streken met onze voeten nogmaals over het gras van het sportveld en haalden op dezelfde plek herinneringen op. We praatten over die zware twaalf minuten die we om de zoveel tijd moesten rennen over dat gras, we spraken over de gymlessen in de eerste klas en we hadden het over de Tour d’AC, waarbij we tweemaal om de school moesten rennen. We speelden voor de laatste keer in onze gymzaal trefbal. En we maakten met z'n allen een polaroid-foto bij onze oude lockers.

Kritieke toestand
Het Aloysius College ligt nu in kritieke toestand. Hij heeft nog een paar dagen en dan zal hij gaan. Voorgoed. Maar gelukkig zullen die dierbare herinneringen over vrienden, klasgenoten, lokalen en hun leraren, het sportveld en de gangen altijd blijven. 'Eens een AC'er, altijd een AC'er'.