's Nachts schrik ik soms wakker. Angstzweet spoelt in golven over mijn rug. Ik denk kwaadaardig hoongelach te horen en zie een rode, vetgedrukte datum voor mijn ogen flitsen: 4 februari. De deadline van mijn profielwerkstuk.

Opnieuw probeer ik in slaap te vallen, maar het lukt niet. Hoe moe ik ook ben, ik wil alleen nog maar naar mijn laptop en typen. Meer woorden, nog een extra pagina. Een pagina dichterbij het einde. Want mijn profielwerkstuk, dat is nog lang niet af. En langzaamaan is het in een waar monster veranderd.

Goede voornemens

Zoals bijna iedere eindexamenleerling begon ik een paar maanden geleden vol goede moed aan mijn PWS. Ik had een superinteressant onderwerp, een toffe leraar gestrikt als begeleider en een waterdichte planning. Natuurlijk wist ik dat ik een verschrikkelijke uitsteller ben, maar dat zou nu veranderen, ik wist het zeker. Dit ging potverdikke om het profielwerkstuk! De naam zegt het al: megabelangrijk. Er was dus geen ruimte voor uitstelgedrag.

Iedere uitsteller weet natuurlijk dat het goede voornemen om uitstelgedrag af te zweren gewoon weer uitgesteld wordt. Zo ook deze keer. Ik ging gewoon verder met m’n leven: een beetje gamen, een beetje bloggen, een beetje lezen. En dan af en toe obsessief een hele zaterdag oud Engels en de toneelschrijver der toneelschrijvers (Shakespeare) onderzoeken. Het ging van een leien dakje. Totdat het helemaal mis ging.

Moe

Ik had boeken, lijsten met bronnen en zelf ingestelde deadlines die ver voor de daadwerkelijke eindstreep lagen. Niets aan de hand zou je zeggen. Dat zou ook zo zijn geweest, als ik niet ziek was geworden. Van de ene op de andere dag vulde ik mijn dagen niet meer met een beetje gamen, bloggen en lezen, maar met slapen in mijn bed en slapen op de bank. Wat televisiekijken kon er nog net van af, maar snel even mijn mail checken was al teveel gevraagd, laat staan een werkstuk van twintig kantjes typen.

En zo sliep ik door mijn eerste, tweede en derde deadline heen. Sinterklaas, de Kerstman en Oudjaar kwamen en vertrokken stuk voor stuk, maar ik kreeg geen woord op papier.

Ondertussen begint de deadline keihard op de deur te bonken. In minder dan een maand moet het resultaat keurig ingebonden in de inleverbak liggen, en ik heb eigenlijk nog niets. Mijn laptop, mijn grootste vriend, is in mijn grootste nachtmerrie veranderd. Gamen en bloggen gaat niet meer, ieder wakker moment moet ik PWS’en.

Nog twee weken zwoegen. Nog twee weken schrijven. Maar over twee weken is de deadline, en dan is het monster verslagen.