Over een paar dagen heb ik mijn presentatie, maar ik ben bang om voor de klas te staan. Na dat een aantal keer zwetend en stotterend te hebben gedaan, ben ik gaan onderzoeken hoe dit kwam. Ik had tenslotte alles goed voorbereid, thuis goed geoefend met als publiek mijn moeder en zus.

Maar zodra ik voor de klas sta, gaat het mis. Nu blijkt: ik heb last van plankenkoorts.

Hoe begon het?

Ik weet nog heel goed dat ik mezelf in de tweede klas moest voorstellen. Ik was verhuisd in de zomervakantie, dus ik kende nog helemaal niemand. Aan het begin van de les had de docent gevraagd of ik even voor de klas wilde komen om te vertellen wie ik ben. Ik begon te zweten, te trillen en er kwam geen normaal woord meer uit mijn mond. Ik voelde me zo stom dat ik zo voor de klas had gestaan, dat ik het liefst was weggerend en verhuisd naar Timboektoe.

Toen ik klein was, stond ik graag in het middelpunt van de belangstelling en deed ik ook vaak audities voor musicals en toneelstukken. Dus je kan je voorstellen dat toen ik in de tweede klas ineens last kreeg van plankenkoorts, zoals dat heet, ik dat heel stom vond. Ik was bang dat ik buiten de groep zou vallen, iets wat je absoluut niet wil op je nieuwe school.

En toen?

Ik besloot mezelf af te zonderen en nooit meer voor die klas te gaan staan. Het liefst kreeg ik nooit de beurt, ook al wist ik het antwoord.

Veel mensen zullen niet geweten hebben dat ik bij hen in de klas zat, want praten durfde ik niet meer. Ik was bang om nog eens zo te falen. Het gekke is, nu ik er op terugkijk, ik het helemaal niet gek vind hoe ik toen reageerde. Maar op dat moment voelde alsof de hele wereld me uitlachte.

Audities

Na een tijdje waren de audities voor het schooltoneelstuk en een van mijn docenten zei: "Geef de audities een kans, dit is echt wat voor jou." Ik vond het leuk dat een docent dat zei en was oprecht van plan auditie te doen. Ik dacht: ik ben hier klaar voor! Nou, ik kan je vertellen, dat was ik niet. Ik zag de aula vol met alle leerlingen die auditie gingen doen en zag dat dat ene meisje tegen wie ik zo opkeek ook. Plotseling was ik toch niet meer zo zeker van mijn zaak, ik begon weer te zweten, te trillen en een gevoel van angst bekroop me helemaal. De auditie heb ik niet gehaald, ik ben zo snel als ik kon naar huis gegaan.

Doordat ik nooit voor een groep mensen durfde te staan, ontwikkelde ik faalangst en draaide ik hier helemaal in door. Ik had niet alleen meer faalangst voor een groep mensen, maar was bang om ook maar iets fout te doen. Door mijn faalangst was ik alleen nog maar bezig met presteren en bezig zijn met wat anderen van mij vinden. De hele dag door had ik het gevoel dat anderen op mij letten.

Dit hielp mij

Na een tijd van onzichtbaar zijn en proberen elke gelegenheid om voor de klas te staan te vermijden, besloot ik dat ik mijn angsten moest overwinnen. Bovendien wilde ik ook wel eens het antwoord op een vraag geven in de klas of mijn mening geven.

Doordat ik steeds vaker mijn mond opentrek in de klas en met anderen begin te praten, wordt het steeds minder eng om voor de klas te staan. Ik kom er achter dat helemaal niemand zo erg op mij let, en dat iedereen het wel eens spannend vindt om voor de klas te staan. Ook besluit ik dat ik gewoon moet doen wat ik zelf wil, wat maakt het uit wat anderen van mij vinden?

Doordat ik steeds minder wil voldoen aan wat ik dacht wat 'normaal' zou zijn, en het me steeds minder boeit of ik wel of niet bij de groep hoor, maak ik meer vrienden dan ik ooit heb gehad. Ik kan voor het eerst na lange tijd weer mezelf zijn.

Toneelstuk

Nu doe ik na lange tijd weer mee met een toneelstuk, waar ik dus auditie voor heb moeten doen. Heel eerlijk gezegd was ik mega gespannen hiervoor, maar doordat een vriendin van mij bleef zeggen dat het goed zou komen en er niks zou gebeuren, heb ik het zelfs naar m'n zin gehad tijdens de auditie. Het vertrouwen wat die vriendin die middag in mij had, gaf mij zoveel kracht. Ik ben erachter gekomen dat ik dit vertrouwen ook in mezelf zou moeten hebben. Ik merk dat als ik acteer, ik alles durf en het voelt alsof ik de wereld aankan. Ik ben dan tenslotte toch niet mezelf.

Ook probeer ik vaak te doen alsof er niemand kijkt, en vermijd ik oogcontact met het publiek als ik op het podium of voor de klas sta. Nu ik er achter ben dat anderen dit ook wel eens spannend vinden, vind ik het zelf veel minder spannend en probeer ik te bedenken dat ik ook maar een mens ben. Fouten maken hoort erbij, toch? Dan maar minder perfect.

Dit wil je ook lezen:

Help! Examens doen als perfectionist