Met een bevredigende plof kwam de vuilniszak met kleding terecht in de recyclecontainer bij de Appie. Na eindeloos uitstellen had ik eindelijk mijn overvolle kledingkast opgeruimd. De aanleiding voor deze actie? Mijn onvermogen om series uit te kijken.

Om te begrijpen hoe Netflix-series me tot het opruimen van mijn kast brachten, moeten we een paar weken terug in de tijd. Toen kwam ik namelijk tot de schokkende ontdekking dat ik van de drieënveertig series waar ik ooit aan ben begonnen, slechts één derde daadwerkelijk heb uitgekeken. 

Sterker nog, ik heb maar zes series afgerond die langer waren dan één seizoen. Het besef dat ik zelfs in de simpelste bezigheid denkbaar, Netflixen, faalde, kwam mijn humeur zeker niet ten goede.

Waar je aan begint, moet je afmaken

Een innerlijke strijd begon. Het duiveltje op mijn schouder schreeuwde: 'Waar je aan begint, moet je afmaken. Waar is je doorzettingsvermogen!?' Het engeltje, aan de andere kant, fluistert me toe dat het helemaal niet erg is: 'Netflixen doe je toch voor je plezier? Je kan altijd later nog verder gaan.' Het gevolg was een compromis: ik zou de vicieuze cirkel (aan een serie beginnen, een half seizoen later stoppen en uit pure ellende een nieuwe beginnen) doorbreken door enkel series van één seizoen te kijken. 

Dus keek ik Bodyguard, Letter for the King (geen aanrader), Emily in Paris, The Witcher en Deadly Class. Als kers op de taart voltooide ik de volle 4 (!) seizoenen van Sherlock, die weliswaar uit drie afleveringen per seizoen bestaan, maar toch: het was me gelukt!

Terugval

Met een onoverwinnelijk gevoel begon ik aan 'Arrow'. In mijn enthousiasme had ik helaas mijn uithoudingsvermogen overschat. Slechts zes van de 170 afleveringen hield ik het vol voor ik weer in mijn oude gewoontes verviel.

In mijn wanhoop deed ik het enige wat me op dat moment nog kon opbeuren: ik opende de Zalando-app en gooide mijn virtuele mandje vol met kleding die ik eigenlijk niet nodig had.

Dat was het moment waarop het besef me als een mokerslag raakte: Netflixen is net als kleding kopen. Het aanbod is veel te groot, waardoor je het gevoel hebt dat er altijd betere alternatieven zijn, je zit een tijd lang vast aan je keuze en je bent er veel te snel op uitgekeken. Bovendien draag ik nog niet eens de helft van alle kleren die ik heb.

De vuilniszak

In plaats van nieuwe spullen te kopen, besloot ik dus mijn kledingkast op te ruimen. Stapels Hello Kitty shirts van de basisschool, uitgelubberde truien en oncomfortabele broeken verdwenen in een vuilniszak.

Hetzelfde deed ik met mijn ideeën over het uitkijken van een serie. Alle afgebroken series en het schuldgevoel dat daarbij hoorde, gooide ik resoluut in een mentale vuilniszak. Wat overbleef was een geordende kast en een tevreden gevoel. Nooit meer zou ik me bekommeren om onafgeronde series.

Nieuwe serie

Diezelfde middag nog zette ik de eerste aflevering van Tiny Pretty Things op. Anderhalf uur later kwam ik tot de conclusie dat deze serie niets voor mij was. Zonder ook maar een spoortje berouw mikte ik Tiny Pretty Things in mijn denkbeeldige vuilniszak. Op naar de volgende serie.