Ik voel me raar, heel erg raar. Familie Vlinder woont al een paar weken in mijn maag en vermenigvuldigt zich elke seconde met 327%. Maar ze worden net zo snel weer afgeschoten door een recente versie van de Spaanse Inquisitie, die vrolijk via mijn slokdarm naar beneden marcheert met bazookas op hun schouders. 

Ja, ik voel me hypergelukkig, maar tegelijkertijd ben ik in staat om expres met losse veters op de roltrap te gaan staan. Of om met veel liefde een chocoladetaart te bakken, puur om hem daarna in het gezicht van de eerste de beste voorbijganger te gooien. Nee, het zijn niet de hormonen of zo. Ik ben ook niet ernstig ziek of heel erg vervroegd in de overgang. De oorzaak is bekend: het komt allemaal door Kunstbende. 

Zorgeloze tijd

Wat de Kunstbende is? Oh, pardon. Even snel: Kunstbende is een waanzinnig coole, landelijke kunstwedstrijd voor jong talent. Meedoen mag van je dertiende tot je achttiende, in de categorieën Film & Animatie, Fashion, Taal, Theater & Performance, Muziek, Dans, Expo en DJ. Allereerst zijn de provenciale voorronde's, en alle eerste prijswinnaars daarvan stromen door naar de übercoole landelijke finale in Amsterdam.

Het begon allemaal een maand of drie terug, toen ik mijn gedicht voordroeg tijdens de voorronde in Zwolle. En opeens won. Hysterische shit, prijzen, acceptance-speech, gejuich, alles. En een superleuke tijd volgde. Kunstbende regelde allerlei optredens, workshops, afspraakjes. Ik poetste de troffee op en zette hem in mijn prijzenkast (naast al mijn medailles van de avondvierdaagse en zwemdiploma). Maar bovenal was die tijd zo heerlijk zorgeloos. Die finale duurde immers nog vét lang. 

Nachtmerries

Maar nu -slik- is de finale een stuk dichterbij, namelijk zaterdag. Ik krijg alleen al hartkloppingen en stinkende zweethandjes als ik alleen maar het woord 'finale' hoor. De hele week droom ik al de naarste dingen. Dat ik over drie minuten op moet maar bij Zeus geen idee heb waar ik moet zijn. Dat ik mijn backstagebandje kwijt ben en niet eens naar binnen mag. Dat ik een verschrikkelijke black out krijg, of nog erger, opeens een bloedneus-tsunami. En dat ik dan weg wil gaan, maar uitglij over m'n eigen bloedklodders. 

Wijs advies

Uit pure wanhoop ging ik daarnet maar thee drinken bij mijn oma. Ik vertelde haar over de hartkloppingen, stress en de nachtmerries. Zij roerde een paar zoetjes door haar thee, dacht even na en zei toen: ''Lot. Weet je. Het komt vast wel goed. En als het niet goed komt, is dat ook oké.''

Huh? Dat moest ik even laten bezinken. Maar hé, er zat wel wat in: stel, ik verpest het helemaal. Stotter wat, praat m'n tong in de knoop en moet tenslotte per brancard afgevoerd worden door een onstopbare bloedneus. Wat dan? Het is niet zo dat ik dan zal falen in de rest van m'n leven. Het is maar een optreden. Daarnaast heb ik tenminste wel een leuk verhaal voor later, als ik thee drink met mijn kleinkind.