Buiten worden honderden kilo’s kleurrijk vuurwerk de lucht in geknald. Tussen de harde knallen door hoor ik af en toe vaag in de verte iemand ‘’gelukkig nieuwjaar!’’ schreeuwen en ik stel me voor dat deze persoon breed glimlachend zijn familie en vrienden omhelst. Ik sla mijn deken nog wat steviger om me heen terwijl ik het lichtgevende klokje naast mijn bed van 00:00 naar 00:01 zie springen. Dat was hem dan: de eerste minuut van het jaar. Toch best wel een sneu begin van 2019, denk ik bij mezelf.

Hoewel ik een paar dagen geleden nog onverstoorbaar tegen mijn vrienden preekte over mijn afkeer van goede voornemens en verkondigde dat ik wel kon kotsen van dat hele new year, new me! gedoe, kruipen de twijfels nu toch in mijn hoofd. Zou ik niet toch deze kans grijpen om meer te sporten, harder te werken voor school of toch iets vaker de chocolade in de kast te laten liggen? Het lijkt namelijk wel alsof iedereen dit doet en je pas écht een goed mens bent als je je aan al deze voornemens kan houden.

Een paar uur eerder besloot ik nog even de laatste insta stories van 2018 te bekijken. Tientallen lijstjes van goede voornemens vlogen voorbij, en opmerkelijk genoeg vrijwel allemaal gericht op het veranderen van jezelf, het verbeteren van jezelf. Tot december was ik eigenlijk wel tevreden met de kleur van mijn haar, mijn wekelijkse beweging en mijn cijfers, maar door dit alles groeit mijn onzekerheid. Ben ik stom, saai, niet gedisciplineerd als ik niet toegeef aan de druk die ik van mijn omgeving voel om mezelf constant te veranderen? Te verbeteren? Ben ik dan niet goed genoeg van mezelf?

Ik denk terug aan een gesprek dat ik weken geleden met een vriend had. We hadden het over kapitalisme en alle shit die dat met zich meebrengt. Dat de meeste bedrijven hun geld verdienen aan het creëren van een probleem waarvoor zij dan de oplossing bieden. Zij bepalen dat een vetrolletje op je buik niet goed is en geven je vervolgens een ‘’eenmalige kans’’ om het in hún sportschool eraf te sporten. Zij bepalen dat je minder moet eten en smeren je honger-onderdrukkende middeltjes aan. Zij bepalen dat het hebben van een niet gave huid vies is en dat je alleen met hún product weer mooi kan worden. We waren het er allebei over eens dat we helemaal klaar zijn met die onzin.

Ik bedenk me dat ik, als ik mee ga doen met de rage van een new me, in vrijwel ieder geval steun geef aan een organisatie die ik niet wil steunen. Een die ervoor heeft gezorgd dat ik mezelf al zo lang als ik kan lopen en praten de schuld geef van problemen die geen echte problemen zouden hoeven zijn. Ik weet dat dat niet iets is wat ik wil doen.

In plaats van toegeven aan deze onzin, ga ik in het nieuwe jaar meer mijn best doen om mezelf te accepteren, mezelf omringen met mensen die om mij geven en ervoor zorgen dat ik me goed voel over mezelf en me meer focussen op dingen die er echt toe doen. Dat is goedkoper, leuker én beter voor de toekomst.

De knalrode cijfers op mijn nachtkastje geven 00.02 aan. Gerustgesteld sluit ik mijn ogen en val ik in slaap. Ik heb er vertrouwen in dat het een gelukkig nieuw jaar wordt.