Mijn favoriete werk- en chillplek in het huis is de voorkamer. Zoals mijn buurtgenoten kunnen bevestigen zit ik er zo'n 99,8 procent van de tijd dat ik thuis ben. Omdat één kant van de kamer volledig uit glas bestaat, heb ik niet alleen altijd een mooi uitzicht op de straat, maar voorbijgangers ook een prachtig uitzicht op mij.

Eén van de redenen dat ik zo graag in de voorkamer zit, is dat raam. Het is er lekker licht en er is buiten altijd wat te zien. Maar de keerzijde is dus dat voorbijgangers ook naar binnen kunnen kijken. En dat doen ze maar al te graag.

Sommige buurtbewoners kijken zelfs speciaal naar binnen om te zien of ik er ben, zodat ze me kunnen groeten. Voor de duidelijkheid: ik heb met geen van die mensen ooit gepraat, laat staan dat ik weet wie ze zijn.

Scootmobiel-man en Op-en-neer-man

Neem bijvoorbeeld de scootmobiel-man. Eens in de twee dagen komt hij op kruiptempo langsgerold op zijn bemodderde scootmobiel. Hij groet me eerst op de heenweg – vrolijke lach, hand wuivend in de lucht – en vervolgens nog een keer als hij weer terugrijdt.

Dan is er nog pp-en-neer-man. Hij woont in het buurtje achter ons huis en heeft blijkbaar als hobby om auto te rijden (God mag weten waar hij naartoe rijdt). Wel twintig keer per dag crost 'ie op en neer met zijn blauwgrijze Peugot. De ene keer lacht hij alleen maar naar me, de andere keer groet hij en soms rijdt hij stoïcijns door.

Creepy

Er zijn nog talloze andere mensen op te noemen die dagelijks groetend voorbij komen: het oudere echtpaar met de knoestige wandelstok, de norse jongen die trouw de labradoodle van zijn moeder uitlaat, het koppel met de twee afzichtelijke schoothondjes, de doofstomme en altijd goedgemutste man op de scootmobiel…. en ga zo maar door.

Nu denk je misschien: ugh..creepy! En daar heb je ook wel een beetje gelijk in. Zeker 's avonds, wanneer mijn raam je van verre tegemoet shinet in de donkere straat, doe ik de gordijnen dicht. Maar overdag heb ik er niet zoveel problemen mee. Voorbijgangers kunnen hoogstens zien dat ik een tosti met augurk eet (lekkerder dan je denkt!). Veel interessanter dan dat wordt het niet. 

Gluur-en-groet-club

Bovendien kan ík ook naar buiten kijken. Niets leuker dan mensen – of desnoods vogels – bestuderen wanneer je eigenlijk huiswerk moet maken. Nu ik er zo over nadenk, vind ik het eigenlijk wel gezellig; ik heb mijn eigen gluur-en-groet-club. Toch verbaast het me altijd dat mensen ongegeneerd naar binnen durven gluren. Hebben mensen dan geen fatsoen meer? Maar ja, ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ik gluur immers even schaamteloos terug.