Het is zondagmiddag. Ik ben op een Standaard Gezellige Verjaardag. Met ooms en tantes, maar ook achterooms en oudtantes die ik eigenlijk niet ken. Sinds mijn binnenkomst heb ik lief glimlachend handjes geschud. Met al mijn geduld beantwoord ik steeds dezelfde vragen. "Ja, alles gaat goed, ja, op school ook, nee, ik weet nog niet wat ik ga studeren. Leuk om u gesproken te hebben!"

Daar komt het volgende familielid alweer aan. Haar gezicht komt me vaag bekend voor, maar wie ze is? Geen idee. Ze vraagt me of alles goed gaat op school. Ik open mijn mond al om mijn Standaardantwoord op deze Standaardvraag te geven, maar dan bedenk ik me.

Wat nou als ik het eens helemaal anders zou doen? Wat nou als ik vertel dat ik eigenlijk iedere dag spijbel, omdat ik me liever bezighou met dingen die veel groter zijn dan school. Misschien werk ik wel aan een theorie over ons heelal, die ons mensbeeld voorgoed zal veranderen. Misschien ben ik bezig met een pil die al ons eten kan vervangen, net als mijn immer geliefde Willie Wonka. Misschien heb ik zélf wel een chocoladefabriek, die de hele wereld van eten voorziet. 

Marsmannetje

En wat als ik zou vertellen dat ik niet van plan ben te gaan studeren, maar met een marsmannetje samen na mijn eindexamen naar de maan vlieg, om daar een aardbeienplantage te beginnen? Mijn marsmannetje en ik zouden klein beginnen, bescheiden, maar op een bepaald moment zouden onze aardbeien te zien zijn vanaf de aarde. Dan sturen we raketten vol verrukkelijk roodblozend fruit naar onze blauwgroene bol. Voor op úw slagroomtaart, tante, voor op verjaardagen als deze. Waar ik dan natuurlijk niet meer bij ben; daar heb ik het veel te druk voor.

Gek achternichtje

Het zou bizar zijn en behoorlijk raar. Ik zou voor eeuwig dat gekke achternichtje blijven. Er zou voortaan met een grote boog om mij heen gelopen worden. Mijn familie zou me beteuterd alleen achterlaten met m'n stukje slagroomtaart zonder aardbeien van de maan. Maar toch. Het zou wel een fantastische afwisseling zijn op Het Standaardgesprek op Verjaardagen. Zal ik het doen?

Ik schrik op uit mijn gedachten. Nog steeds sta ik tegenover mijn oudtante. Ze kijkt me vragend aan. Hoe gaat het nou met me? 

Ach, ze bedoelen het ook lief, al die verre familie. Ik antwoord beleefd dat alles goed met me gaat, ja, ook op school, en nee, dat ik nog niet weet wat ik wil gaan studeren. Ze kijkt me lachend aan en loopt dan weer weg. Ik zwaai nog een keer. En glimlach beleefd.