Voor veel middelbare scholieren is het een grote mijlpaal: het behalen van je rijbewijs. Het begint met de autotheorie, en dan die eindeloze uren op de weg. De één gaat het makkelijk af, bij de ander duurt het even voordat het lukt. Bij mij verlopen de rijlessen over het algemeen soepel, maar regelmatig kom ik thuis met een frons op mijn voorhoofd: het is wéér niet gegaan zoals ik het wil.

De eerste keer dat ik links voorin in een auto stap, is op een industrieterrein tijdens mijn eerste rijles. Het is donker en koud buiten, maar toch loopt het zweet over mijn rug. Deur dicht, gordel om, en ik zet mijn trillende voeten op de pedalen. Het stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik de auto niet mag laten afslaan. De lat ligt meteen hoog. Ik start de auto, wil wegrijden, auto slaat af. Moet dat nou? Poging twee, zelfde verhaal. Als dit al niet lukt? Hoe moet ik dan ooit zelf een auto besturen? Na een tijdje worstelen met de auto begint de motor te draaien. Eindelijk. Here we go.

Vol gas

De volgende uitdaging komt een paar rijlessen later. Verschillende auto's vliegen me om de oren, maar ik krijg de snelheid niet te pakken. "Geef gas, geef gas", hoor ik in mijn rij-instructeur zeggen. De auto voor mij rijdt in de weg, maar ik kan geen manier vinden om op de linkerrijstrook in te voegen.

De hectometerpaaltjes razen voorbij, ik hou mijn handen stevig vast aan het stuur, maar het liefst sla ik met volle kracht op het dashboard. 'Doe het nu gewoon! Ben niet zo'n angsthaas', vertel ik mezelf. Rijden op de snelweg is toch echt andere koek dan op een industrieterrein.

Parkeren

De tussentijdse toets zie ik langzaam dichterbij komen in mijn spiegels, dus ligt de focus op de bijzondere verrichtingen. Vooruit in een vak, done. Achteruit fileparkeren, lukt wel. Vooruit fileparkeren, easy. Achteruit in een vak, niet zo'n succes. Keer op keer sta ik over de lijn. 'Doe niet zo moeilijk Lieke, hier heb je de tijd niet voor', hoor ik in mijn hoofd.

Ik word onrustig en kan haast niet meer stil zitten. Mijn instructeur laat me een rondje rijden en op een parkeerplaats verderop probeer ik het opnieuw. "Concentreer je, je kunt het wel", hoor ik rechts van me. Weer lukt het niet, ik voel de tranen opkomen. Er wordt gevraagd of ik niet gewoon verder wil rijden, maar dat wil het stemmetje in mijn hoofd niet. Niet opgeven nu. Als de auto dan in het vak staat, kan ik eindelijk weer fatsoenlijk ademen.

Nu of nooit

Snelweg op, snelweg af, navigatie aan en terug naar het CBR. Dat is mijn examenrondje, kort maar krachtig. Onderweg denk ik dat het goed gaat. Hier en daar twijfel ik bij het doorschakelen, maar daar ga ik toch niet op zakken? De wandeling van de parkeerplaats naar het CBR lijkt eeuwen te duren. In mijn hoofd ga ik alle situaties nog een keer na. Ik moet toch ergens wel een fout gemaakt hebben? Anders hadden ze me nooit zo weinig laten rijden. Met klamme handjes zit ik tegenover de examinator in een leeg kantoor. Een kleine glimlach komt op mijn gezicht bij het horen van de woorden: "Je bent geslaagd, gefeliciteerd." 

Het is dus toch goed genoeg.

Dit wil je ook lezen:

Mijn eerste autorijles