De strijd om Mars is in volle gang. Van Elon Musk tot NASA en de Chinezen: iedereen wil de eerste voetafdruk achterlaten op de rode bol. Duizenden mensen hebben zich al aangeboden vrijwillig een enkeltje naar mars te willen boeken. Ik niet. Ik spring nog liever rechtstreeks in de bek van een krokodil. 

Oké, ik snap het idee. Een enkeltje naar Mars betekent ontsnappen aan de sleur van het dagelijks leven en natuurlijk aan dat ellendige coronavirus. Op aarde heb je te maken met docenten, zorgtoeslagaffaires en luistertoetsen. Op Mars heb je dat niet. 

Aandacht

Daarnaast kan ik me goed voorstellen dat mensen meegaan voor wat aandacht en waardering. Want inderdaad, de eerste dagen zal het waarschijnlijk erg interessant zijn. De hele wereld kijkt mee, waardoor je het idee hebt dat je er werkelijk toe doet.

Nu is er een klein probleem met deze gedachte: de spanningsboog van de mensheid is niet zo groot. De kolonisatie van Mars zal ongetwijfeld alle voorpagina's ter wereld halen, maar een week later gaat het weer over Patty Brard die van een duikplank springt. 

Het niets

Misschien wel de belangrijkste reden waarom ik nooit van mijn leven een enkeltje naar Mars zal nemen, is dat er gewoon bar weinig te doen is. Op Mars zijn er geen bossen waar je naar kunt uitwijken als je de wereld om je heen zat bent en je zal waarschijnlijk geen supersnelle internetverbinding hebben. Je moet dus wel erg veel MB's op je kaartje hebben staan wil je de rest van je leven op Mars bivakkeren.

Natuurlijk begrijp ik wel dat Mars veel aandacht krijgt en dat veel mensen erheen zouden willen, maar voor mij is dat niet zo zinvol. De aarde heeft, ondanks dat we dat vaak niet door lijken te hebben, veel te bieden. Op Mars, daarentegen, is er weinig, nagenoeg niets. Kortom: laten we voorlopig maar op de aarde blijven, we hebben hier immers meer dan genoeg werk te verrichten.