We mogen stemmen, hoewel ik het lange tijd ervaren heb als 'ze mogen stemmen'. Dit jaar is namelijk de eerste keer dat ik van mijn stemrecht gebruik mag maken. Jarenlang heb ik via Facebook, en het laatste jaar via Scholieren.com, af en toe de behoefte gehad mijn mening te roeptoeteren. 21 Maart is het eindelijk zover: niemand die het ziet, maar toch ben ik juist deze keer blij om mijn mening te uiten.

Afgelopen jaar ben ik achttien geworden. Naast belasting en zorgverzekering betalen, betekent dit ook dat ik mag stemmen. Om dat extra bijzonder te maken mag het 21 maart zelfs twee keer: er zijn verkiezingen voor de gemeenteraad en er is een referendum over de 'sleepwet'. 

Mijn calimerocomplex

Voordat ik achttien was, had ik bij verkiezingen altijd een gemengd gevoel. Aan de ene kant vond ik het natuurlijk heel mooi dat veel mensen hun stem konden uitbrengen, maar ergens bekroop me de laatste jaren zo'n gevoel van 'jullie wel en ik niet.' Het leek haast op dat tekenfilmfiguurtje Calimero.

Wat dat oneerlijkheidsgevoel versterkte was het feit dat ik behoorlijk op de hoogte was van het nieuws, terwijl anderen die wel mochten stemmen zich nauwelijks verdiepten. Uiteraard, dat is hun keuze, en iemand die politiek interessant vindt, is geen haar beter dan iemand met andere hobby's, maar toch voelde dat niet helemaal lekker.

De tijden zijn veranderd

Een paar jaar, en dus een aantal pijnlijke verkiezingen verder, mag ik ook mijn gang naar de stembus maken. Maar waarom wil ik dat zo graag? Als blogger heb ik regelmatig de lezer verblijd/vermoeid met mijn mening, maar uiteindelijk deed het er niet toe. Nu wel, mijn stem telt bij verkiezingen net zo hard als die van mijn vader of van de baas van Scholieren.com. 

Het lijkt me allereerst gewoon leuk om te stemmen, om dat bolletje rood te maken, van degene die ik beste vind. Nu weet ik ook dat die handeling op zichzelf niet zo bijzonder is, maar omdat ik er jaren tegenaan hikte, kijk ik er nu al naar uit. Bovendien is het juist bij deze verkiezingen dat  iedere stem flink meetelt, zeker in de kleinere gemeenten komt het verschil tussen een zetel meer of minder op kleine verschillen aan. 

Het allergrootste clichéverhaal

Regelmatig hoor je rond verkiezingen de oproep van politici dat je toch echt moet gaan stemmen: "stem hoe dan ook, en het liefst op mij." Lekker origineel mensen, maar uiteindelijk hebben ze nog gelijk ook. Ik weet dat het een cliché is, maar in de wereld om ons heen is het niet per se normaal dat je mag stemmen. Sterker nog: dat je mag stemmen op zulke verschillende partijen is echt iets om blij mee te zijn. Deze boodschap heb je vast wel eens eerder gehoord, maar het is domweg zo; aan de waarheid hoef je niks te veranderen.

De vraag die regelmatig gesteld wordt, is natuurlijk de vraag waarop je gaat stemmen, en ik zou nu juist stemmen kunnen ronselen voor de partijen die ik hoog heb zitten. Ik doe het niet. Het grootste Nederlandse recht is het stemrecht, en direct daarop volgt het recht om dat geheim te houden. En van dat tweede recht, maak ik nu gebruik.