Als onzeker vijftienjarig piepeltje deed ik mijn intrede in Slot Scholieren.com, wat ik retespannend vond: moest ik voor vergaderingen helemaal met de trein naar Utrecht! Daar waren veel oudere medeschrijvers, iemand rookte en Hidde had het altijd over drugs/alcohol/seks! En, ook niet onbelangrijk: ik kreeg ineens geld! Met schrijven! Wajoo! 

Die laatste zin bleek typerend te zijn voor mijn baantje hier. Gooide ik op dinsdagmiddag een bak nepbloed over m'n kop of verkleedde ik me als Amy Winehouse: huh ja, hier word ik dus voor betaald. Mocht ik gratis naar één of andere exclusieve filmpreview met gratis cola en liep ik zonder te betalen door de poortjes van hét Larperfeestje van het jaar: dit is mijn baan. Was ik opeens zwanger, kotste ik in een wc-pot, schreef het meest BEZOPEN blog ooit: het kan allemaal, hier bij Scholieren.com. 

Leeg plekje
Een andere vaak voorkomende gedachte was of ik hier überhaupt ooit zou stoppen. Rare dingen doen voor geld, beter kan het toch niet? Nog steeds waar. Maar ja. Ehm. Tsja. Het doet best een beetje pijn. Hier. Voel maar. Daar, tussen het rechteratrium en de longader, is een klein oranje stukje hart nu leeg en verdrietig. (En nu even allemaal gaan huilen, dat vind ik fijn.) 

Maar aan de andere kant: er is nog héél veel hart over! Een hart dat houdt van poëzie, die loesoe gaat voor goede films en theater en Spoken Word, en die nu verliefd is op mooie dingen maken. Zonder deadlines, op je eigen tempo. En ondanks dat ik nog wel járen voor jullie in de plee wil kotsen voelt het als klaar, als tijd om door te gaan. 

Feestje
Desalniettemin: met dit blog een verhaaltje over een walvis, om een klein beetje te laten zien wat ik nu leuk vindt om te doen. Maar vooral als bedankje, voor jullie. Voor al die enthousiaste pageviews en lieve reacties. Scholieren.com was een maf en heel mooi feestje en ik had het nóóit willen missen.