Voordat ik naar Frankrijk vertrok, had ik een helder beeld van 'de Fransman': een rijke, getrouwde man die altijd een baret op zijn hoofd draagt. Hij ontbijt met croissants en versgeperste jus. Dit beeld is voorgoed overhoop gegooid dankzij de Franse kok op het vakantiepark: Christophe.

Tjeerd (de blogger die jullie al twee jaar lastigvalt) is geslaagd en neemt een tussenjaar. Het begin: twee maanden vakantiewerk in Zuid-Frankrijk. Hij lucht hier zijn hart over de belevenissen op het park.

Mislukte fransoos

Christophe (50) is een Fransoos die deze zomer voor het eerst op het vakantiepark werkt. Hij heeft voor dit baantje een aantal maanden in zijn twintig jaar oude auto geleefd. Zijn bezittingen zijn op één hand te tellen: hij heeft een grote, vieze hond, een stapeltje kleding (drie koksbroeken en twee T-shirts), een twintig jaar oude Peugeot, wat pakjes shag en een paar lege bierflesjes. Geen croissants en verse jus voor Christophe. En 'n baret draagt 'ie al helemaal niet. Nee, Christophe is ietsjes anders..

Fooiengeld in een zwart gat

Ik sta achter de bar. De zon schijnt en het zwembad ligt vol met tevreden vakantiegangers. In de hoek van het terras staat een flipperkast. Als je €0,50 in het apparaat gooit, mag je het spelletje spelen. Vanuit de hoek van het terras hoor ik luid geratel, geschreeuw, een trap tegen het apparaat. Vakantiegangers kijken om, maar ik hoef niet eens meer te kijken wat er gebeurt; Christophe staat weer te flipperen. Christophe staat de hele dag te flipperen, met geld uit de fooienpot. Zijn maandloon gaat op aan pizza's, bier, hondenvoer en benzine. Als je hem vraagt iets te gaan koken (daar is-'ie immers toch voor aangenomen) terwijl hij staat te flipperen, begint hij heel hard te schreeuwen.

Dat geschreeuw bestaat voor een groot deel uit de twee woorden die ik van Christophe heb geleerd: 'putain' en 'merde'. Beiden betekenen in het Frans zoiets als 'verdomme'. Elke tien minuten, ongeacht de situatie en de plaats, vervloekt Christophe de situatie en de plaats met die twee woorden.

Franse voortrekkerij

Ik mag van Christophe niet in de keuken komen, omdat het zijn keuken is. Alle meisjes mogen de keuken in- en uitlopen wanneer ze willen. 'Omdat het meisjes zijn', volgens Christophe. 's Avonds krijgen de meisjes na het werk crème brûlées totdat ze er bij neervallen, terwijl ik kauw op een aangebrande kroket. Christophe moet de kroketten, frikandellen en bitterballen bakken. Deze frituurhapjes bestaan in Frankrijk niet en alles wat niet van oorsprong Frans is (ik), verafschuwt Christophe. De kroketten zijn consequent aangebrand van buiten en nog koud van binnen, zo stelt-'ie de frituur gewoon in.

Mijn beeld van 'de Fransman' is voorgoed veranderd. Rijke, gelukkige, croissant etende Fransmannen bestaan niet. In plaats daarvan verkwist de Fransman zijn geld aan pizza's, bier, flipperkasten en hondenvoer. Merde!