Over een uur en 23 minuten zal ik bij haar zijn. Terwijl ik me afvraag waarom een trein niet kan vliegen, controleer ik nog één keer of ik alles bij me heb.

Drie pakjes Smint voor een eventuele knoflookinvasie, twee bussen deo voor als een pitbull me drie huizenblokken lang achtervolgt en natuurlijk zo’n overdreven complimenteus humeur.

Mijn kleren zijn allemaal eerst door mijn vader en vervolgens door mijn moeder gewassen (omdat ze elkaar 'zo goed aanvullen') en ergens onderin mijn tas ligt zelfs nog een bosje rozen. Ja, ik ben er helemaal klaar voor.

Houterig en lomp

De trein stopt op tijd op station Nijmegen Centraal en ik snel zo soepel mogelijk naar de bus toe – want als ik soepel probeer te lopen, geeft me dat het gevoel dat ik niet al te houterig en lomp ben. Goed voor mijn zelfvertrouwen! De bus rijdt op aardgas en maakt een vies, pruttelend geluid, waardoor ik besluit de laatste twee haltes maar 'soepel' te gaan lopen.

Ik kan nauwelijks geloven dat ik over een kwartier al bij haar zal zijn. Het is tijd voor de laatste voorbereiding: muziek. Ik begin met een nummer keiharde schreeuwmuziek om even goed wakker te worden - en omdat ik me altijd zo opgelucht voel als zo’n liedje afgelopen is. Nummer twee is een enthousiaste David Bowie, om naast opgelucht ook vrolijk te worden. Nummer drie is zo’n mooi, inspirerend singer-songwriterliedje omdat dat lied me altijd zo’n goed gevoel geeft, dat het daarna wel goed móet gaan.

Oog in oog

Na dit enorme ritueel, van de drie keer tandenpoetsen tot de muzikale warming-up, sta ik ineens voor de deur van een rijtjeshuis zoals die in heel Nederland staan, maar toch is dit anders. Achter het raam zie ik al beweging en ik hoef dus niet aan te bellen.

Een blond meisje opent de deur, ik groet haar en stel me voor. "Ze is boven," zegt ze hierna. Houterig en lomp strompel ik de trap op, maar gelukkig weet ik boven meteen waar ik moet zijn: intuïtief open ik de juiste deur en sta ik oog in oog met haar. Eindelijk.

Nog drie anderen

Dat er vanavond nog drie anderen komen om haar te bekijken zorgt ervoor dat ik haar nog niet durf aan te raken, maar met wat geluk is dit volgend jaar mijn kamer. Míjn studentenkamer. Mijn huis. Mijn eigen leven. Mijn nieuwe start.

Het meisje laat mij nog even de rest van het huis zien: de wasmachine, vaatwasser, wc, douche en woonkamer. Maar ik weet het al: deze kamer wordt van mij. Echte liefde is immers voorbestemd.