In Nederland worden steeds meer kinderen gediagnosticeerd met dyslexie: maar liefst één op de twintig leerlingen kampt hiermee. Hoe gaan scholen eigenlijk om met kinderen met dyslexie? Welke hulpmiddelen bieden ze aan en zijn die wel voldoende? 

Twee leerlingen met dyslexie weiden erover uit.

Jurre Huisman (16 jaar, vwo-5)

"Ik ervaarde vanaf de basisschool al problemen op het gebied van taal, ik had moeite met de dictees en haalde lage cijfers voor Nederlands. Vanaf dat moment werd mij aangeraden om te gaan testen op dyslexie. Er werd geadviseerd om dat in de eerste van de middelbare school te doen, maar mijn ouders en ik besloten om dat toch eerder te doen. 

Eerst heb ik wat onofficiële testen gedaan op de basisschool en ben daarna, toen ik op zoek was naar een middelbare school, officieel getest. Het kwam dus niet als een grote schok dat ik dylslexie bleek te hebben, het voelde meer als een bevestiging van de vermoedens. Het is een opluchting dat ik een officiële verklaring heb. Ik ben niet het probleem."

Extra tijd

"Toen ik op de middelbare school kwam, heb ik aangegeven dat ik dyslexie heb en kreeg ik een extra gesprek met mijn teamleider. Hierbij werd uitgelegd op welke hulpmiddelen ik recht had. Zo krijg ik twintig procent extra tijd bij alle soorten toetsen, een minder heftige spellingcontrole, mag ik verslagen typen in plaats van met de hand schrijven en mag ik gebruik maken van een computerprogramma dat de toetsen voorleest. Tijdens toetsweken zit je dan soms in een apart lokaal met alle andere dyslectische leerlingen.

Sinds dat ene gesprek wordt er nog steeds contact met mij gehouden, of ik bijvoorbeeld extra hulp nodig heb bij opkomende toetsen. Ik heb tot nu toe nooit gedoe gehad met een docent over de hulpmiddelen; alle docenten gaan er heel goed mee om."

Gelijk behandeld

"Ik ben er blij met de begeleiding en hulpmiddelen die ik krijg op school. Voor mij is de spellingscontrole heel belangrijk, maar ook zeker de extra tijd: ik heb vaak dat ik het niet red binnen de 'normale' toetstijden. Ik ben dus erg dankbaar voor die twintig procent extra. Deze hulpmiddelen zorgen ervoor dat ik me gelijk behandeld voel. Net als de rest van de leerlingen."

Bo van Hees (17 jaar, vwo-5) 

"Ik weet al sinds de basisschool dat ik dyslexie heb. Dus toen ik aan de middelbare school begon, kreeg ik direct een dyslexiepas, waardoor ik gebruik kan maken van extra tijd bij toetsen. Maar ik kreeg niet echt uitleg over de andere hulpmiddelen, die heb ik later zelf moeten ontdekken.

Naast extra tijd mogen dyslectische leerlingen bij mij op school gebruikmaken van Claroread, software waarbij alle tekst op de computer of laptop kan worden voorgelezen. Ook mogen wij gebruik maken van een computer met spellingcheck bij schrijftoetsen en hoeven we niet voor te lezen in de les. Zowel de verlengingstijd als het gebruik maken van Claroread werkt voor mij uitstekend."

Mogelijkheden

"De uitleg die ik over de hulpmiddelen kreeg was erg minimaal en zorgde ervoor dat ik niet goed wist wat mijn mogelijkheden waren. Ik moest zelf initiatief nemen om hulp te zoeken, want de hulp die ik kreeg, was gewoon niet genoeg. Door zelf op onderzoek uit te gaan, heb ik nu alle schoolboeken digitaal kunnen krijgen zodat ik deze met Claroread kan laten voorlezen. Heel fijn, maar ik had deze mogelijkheid nooit gekregen als ik er zelf niet naar op zoek was gegaan. Veel andere leerlingen weten dan ook niet van deze mogelijkheid af.

Wat me dwarszit, is dat sommige leerkrachten de extra verlengingstijd ook geven aan de leerlingen zonder dyslexie, zodat iedereen op dezelfde tijd eindigt en er geen onrust ontstaat. En ik snap dat dit fijn kan zijn voor de andere leerlingen, maar het zorgt er wel voor dat ik me niet gelijk behandeld voel. Want als alle leerlingen de extra tijd mogen gebruiken, is het niet meer eerlijk tegenover de dyslectische leerlingen. Ook zouden de leerkrachten meer rekening kunnen houden met spelling en grammatica. Zeker bij Nederlands, maar ook bij andere talen, hebben wij met dyslexie gewoon veel moeite met spelling. Dat wordt soms nog genegeerd. Docenten nemen mijn behoefte voor hulp dan niet serieus en helpen me niet."

Meer voorlichting

"Ik heb erg last gehad van de verwarrende informatie over de hulpmiddelen voor mijn dyslexie op school. Zo kreeg ik van de ene leerkracht iets anders te horen dan de andere. Ik denk dat het handig zou zijn als docenten en leerkrachten ook zelf zouden worden ingelicht over dyslexie, wat dyslexie voor een invloed op leerlingen heeft en welke hulp ze daarvoor nodig hebben. Dit zou ervoor kunnen zorgen dat dyslectische leerlingen makkelijker met een docent kunnen praten als zij hulp nodig hebben."

Dit wil je ook lezen:

JDDV heeft dyslexie en spreekbeurtangst