De pakjesboot is weer weg uit ons nederige kikkerlandje. En ik geloof allang niet meer. Maar mijn vrienden hebben elke avond trouw naar Dieuwertje en haar Sinterklaasjournaal gekeken. Vinden ze fijn. Kinderachtig? Ik vind van niet, ik snap hen wel. Het is helemaal niet erg om nog even niet ‘volwassen’ te zijn.

‘Ik bel voor mijn zoon. Hij wordt binnenkort 18 en we willen graag zijn zorgtoeslag in orde krijgen.’ Mijn moeder is naast me op bed komen zitten en helpt me met een belangrijk telefoontje – ik struikel over mijn woorden, dus zij neemt die taak gelukkig nog even van me over.

Ik moet, nu ik deze leeftijd heb, gaan nadenken over mijn ‘zorgverzekering’ en zelf moeilijke, saaie telefoontjes plegen. Ik kijk naar mijn bureau: schoolboeken liggen in rommelige stapels te schreeuwen, maar er is slechts één ding waar ik écht mee aan de slag wil. Mijn oude Nintendo DS, die verwaarloosd in mijn kastje stof ligt. Ik wil gewoon weer even kind zijn. 

Kinderen in een grote mensenwereld

Kinderen worden gedwongen steeds sneller op te groeien. Of dat nou door school komt, door ouders of sociale druk: naar mijn mening is het een mooie combi van alle drie. De deadlines hopen op en de verwachtingen worden hoger. We worden ouder en niet alleen onze lichamen worden groter, maar ook de ernst en het belang van wat we moeten doen.

Niks meer ‘tafelboekjes’, schoolpleinverkeringen die twee dagen duren en boekbesprekingen over Meester Jaap, maar ondoordringbare boeken over Hollands exploitatiekolonialisme in Nederlands-Indië lezen voor een examencijfer en levensveranderende keuzes maken, geld verdienen en geld uitgeven. We krijgen te maken met drank en seks, grotemensenzaken. Er wordt verwacht dat we die veranderingen makkelijk doorstaan, maar niet in elk opzicht zijn we hier klaar voor.

Nostalgie

De laatste tijd heb ik steeds meer de drang om dingen uit mijn jeugd te herleven en ik ben vast niet de enige. Zo heb ik vandaag nog een tweedehands ‘Gamecube’ console gekocht om mijn oude spelletjes te spelen, wil ik niks liever dan iCarly opnieuw kijken (de Nederlandse versie, het liefst) en heb ik al een tijdje een plan om samen met een vriend een Cars-marathon te houden, een film die ik als ettertje minstens drie keer per dag keek. Ik ken genoeg mensen die snel een dress-up-spelletje op spele.nl doen als ze de tijd hebben, of hun collectie kinderknuffels nog altijd op hun kamer hebben. Dat geeft ze comfort en dat is goed.

Betere tijden

De jeugd is nou eenmaal een tijd waar de meeste van ons graag op terugkijken, een tijd zonder constante spanning en verplichtingen, het enige wat ertoe deed waren zwembadpartijtjes ('Ik zeg niet wat we gaan doen, maar neem je zwemspullen mee!') en weekendlange Avatar-marathons. Nu word ik op elk moment van mijn dag geconfronteerd met deadlines en al m’n verplichtingen zijn soms verstikkend. Ik kan haast geen zorgeloos plezier meer hebben, want daar is gewoon geen tijd voor. Toch is niks lekkerder dan juist dát.

In de zware, onderdrukkende sfeer die het volwassen leventje met zich meedraagt, is lekker een avondje met een Winnie the Pooh-boekje onder de dekens een lichtpuntje, een herinnering aan een stressloze tijd. Bullshit dat mensen hierop zouden neerkijken. Iedereen snakt wel eens naar ontsnappen en ontspannen. Teruggrijpen naar een fijnere tijd is een gebruikelijke manier om dit te doen – denk daarbij maar aan je oma die een plaat uit ‘de betere tijden’ aanzet.

Volwassen word je nooit

Groot worden hoort er nou eenmaal bij, maar daarvoor hoef je je kinderlijke ziel nog niet af te schieten. Een onschuldige gewoonte – kroelen met je mama, K3 blasten op vol volume of Dolfje Weerwolfje nóg een keer lezen – doet niemand kwaad.

Als zoiets je een goed gevoel geeft: hou dat vast! Je jeugdig gedragen is een goede kwaliteit, het maakt de saaie volwassen wereld dat kleine beetje levendiger en makkelijker te verdragen.