De toets van Engels wordt uitgedeeld en ik veeg nog snel mijn tranen weg. Ik heb net een heftig mentorgesprek gehad, het gaat niet zo goed met me. Ik heb last van suïcidale gedachten. Ik sla mijn blad open en begin te lezen. Maar eigenlijk komt er niks binnen. Met mijn hoofd ben ik nog het gesprek.

De bel gaat, is het nu al tijd? Ik kijk op mijn blaadje, meer dan een beetje gekras staat er niet. Ik lever het in en zeg tegen de leraar dat ik het niet op kan brengen om de toets te maken. "Dat is niet mijn probleem", krijg ik terug. Na wat gedoe komt het alsnog goed, maar voor zowel mijn leraar als voor mij is dit geen fijne ervaring. Dit moet wat mij betreft anders. 

35 uur

Zo’n 35 uur van je week breng je door op school, een plek waar veel gebeurt. Leuke, maar ook minder leuke dingen. 1 op de 12 jongeren ervaren mentale klachten, meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek. Dit verschilt van depressie tot angsten en stoornissen. Een deel van die klachten kan mede ontstaan op en/of door school, best gek toch? School is verplicht, je besteedt er een groot deel van je tijd aan, maar voor mijn gevoel wordt er niet zoveel om de mentale klachten van leerlingen gedacht.

Je kunt wel ergens terecht als je daar behoefte aan hebt: bijvoorbeeld bij een vertrouwenspersoon of zorgcoördinator. Veel jongeren weten dit alleen niet. Je hebt ook altijd nog een mentor. Die zijn vaak niet opgeleid voor heftige situaties, maar kunnen je wel een luisterend oor bieden of verder helpen.

Leraren

Als leraar is het niet makkelijk om met mentale klachten van leerlingen om te gaan. Besteed je er juist wel aandacht aan of niet? En hoe dan? Wat vinden leerlingen prettig? Wat ik, en ik denk dat ik voor meer mensen kan spreken, het fijnste vind, is als er alleen al rekening mee gehouden wordt. Als ik me een keer echt niet fijn voel en even de klas uit mag om tot rust te komen, is dat al fijn. Het is ook weer niet echt chill als je een ‘speciale behandeling’ krijgt van je leraar. 

Tekens

Als leraar kan het ook zo zijn dat je bepaalde klachten herkent bij een leerling. Misschien schermt iemand zich af, zie je krassen op een arm of gedraagt een leerling zich ineens anders. Dit en nog veel meer andere dingen kunnen allemaal tekenen zijn dat iemand zich mentaal wat minder voelt - maar dat hoeft niet.

Leraren zijn verplicht om dan aan de bel te trekken. Maar voor een leerling is het fijner als een leraar eerst naar de desbetreffende leerling toe gaat en met diegene gaat praten. Anders staan er ineens onbekende mensen voor je die van alles van je vragen, ook niet zo fijn. Vraag hoe het gaat, wat je kunt doen en of er überhaupt iets aan de hand is. 

Luisterend oor

Een luisterend oor bieden is dus altijd goed, soms is het beter om het aan degene over te laten die er voor is opgeleid. Maar het scheelt al als je ons ziet. Alvast bedankt daarvoor.

Lees ook
In de put door de pandemie