Ik houd van zeuren. Van klagen. Van zeiken. Dat heb ik in mijn 6 jaar vwo dan ook flink gedaan. Zo schreef ik blogs over mijn irritaties in de fietsenstalling, mijn afkeer van gymcijfers en de nutteloosheid van Nederlands. Toch ben ik ontzettend dankbaar. Dankbaar voor alles. En dat mag ook wel eens gezegd worden.

Als ik nu terugkijk op mijn middelbare schooltijd, zie ik een hoop kleine (en grote) gebeurtenissen die meer aandacht verdienen dan ik ze in de eerste plaats heb gegeven. Het zijn vaak de kleinste gebeurtenissen die de grootste impact maken.

Zij hielpen mij

Zo ben ik dankbaar voor de jongen die me de weg wees naar lokaal 0.74 toen ik voor het eerst op school kwam. En ik ben dankbaar voor de docent Frans in mijn eerste jaar, die ontzettend streng was, maar van wie ik wel heel veel heb geleerd.

Ik heb respect voor mijn mentoren. Vooral in de onderbouw zat ik in drukke klassen. Ik vind het een wonder hoe zij altijd hun hoofd boven water hebben gehouden.

Eigenlijk wil ik alle docenten die ik ooit heb gehad bedanken. Ik kwam binnen als jochie dat dacht dat 'ie alles wel wist. Mijn docenten hebben me laten zien hoe groot de wereld daadwerkelijk is. Ze hebben me kennis gegeven. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben.

Zij hielpen mij iets meer

En dan zijn er ook docenten die nét iets meer doen voor hun leerlingen. Ik ben dankbaar voor mevrouw De M. en mevrouw B., mijn docentes Engels in de tweede en derde klas. Zij zagen dat ik – als klein jongetje – onzeker was om voor een grote groep in een vreemde taal te praten. Die onzekerheid hebben zij uit me gesloopt. Met succes, want mijn rapportcijfer Engels steeg het jaar erna van een 6,4 naar bijna een 8.

Ik mag ook mevrouw Van de B. niet vergeten. Zij nodigde me uit om bij de leerlingenraad te komen, zodat ik mijn mening kon geven, maar vooral heel veel kon klagen (en da's natuurlijk mijn grootste hobby). Haar uitnodiging leverde me niet alleen een plek op in de leukste organisatie binnen de school, maar ook een vliegticket naar Istanbul waar ik, samen met een klasgenoot, onze school mocht vertegenwoordigen.

Tot slot mevrouw Van de V. Zij is mijn docent wiskunde D en de reden dat ik dat vak heb overleefd. Het is mijn plusvak en ik kreeg in plaats van drie, maar slechts één uur in de week les. Zij was bereid om de uitleg voor de hele week te verplaatsen naar dat ene uur. Daardoor miste ik bijna niets en heb ik de eindstreep gehaald.

Een ode

Eigenlijk is deze blog een ode. En niet alleen een ode aan de mensen die iets voor mij hebben betekend, maar vooral een ode aan de middelbare school. Man man man, wat heb ik een boel meegemaakt. Wat heb ik genoten. Wat heb ik geleefd.

Ik weet niet wat er hierna gaat komen. Ik weet niet wat ik daarvan ga vinden. Daarom denk ik dat het goed is om nu even stil te staan bij hoe fijn jij en ik het wel niet hebben. Want jij bent ongetwijfeld ook een klager. Mensen zijn klagers. Maar vandaag ben ik dat even niet. Vandaag sta ik stil bij het feit dat ik dingen kan leren, dat ik gezond ben en dat ik überhaupt deze blog kan schrijven. Klagen, dat kan morgen weer.