Het is kwart over acht 's ochtends. De bel is al een tijdje geleden gegaan. Ik sluit aan in de rij waarin ik al vijf jaar lang iedere ochtend sta: die bij het loket van de telaatbriefjesmevrouwen.

De eerste ontmoeting

Ik weet het nog goed, die eerste keer dat ik in aanraking kwam met deze telaatbriefjesmevrouwen, op andere momenten van de dag ook wel conciërges genoemd. Ik heb er even voor moeten graven in dat verdomde Magister om erachter te komen, maar het was op 28 september 2006. Toen ik nog een verse brugpieper was.

Ik haalde braaf dat markeerstiftgele briefje op, waarop stond dat ik ongeoorloofd te laat was. Bijna huppelend ging ik naar de les, nog niet wetende dat ik hier nog vaak zou komen.

Vijf jaar aan dode bomen

En nu, vijf jaar later, sta ik er alweer. In de tussentijd zijn er heel wat bomen gekapt voor mijn telaatbriefjes en de absentiebrieven voor het thuisfront. En ken ik de telaatbriefjesmevrouwen ook heel wat beter.

We hadden een slechte start gemaakt, maar zoals dat een echte vriendschap betaamt: daar zijn we bovenop gekomen. Ik weet dingen van hen die alleen ík weet, omdat ik een graaggeziene klant ben in het telaatbriefjescircuit. Wat zoal? Daar laat ik me niet over uit. Da's pas vriendschap, he.

Niet alleen ík heb de afgelopen vijf jaar een ontwikkeling doorgemaakt, maar de briefjes ook. In de tijd dat ik flink wat centimeters ben gegroeid, heb ik de telaatbriefjes in de loop der jaren zien veranderen. Van markeerstiftgeel naar oranje rond het WK voetbal vorig jaar.

Business as usual

De jongen vóór mij neemt zijn telaatbriefje in ontvangst en loopt weg. Een nieuweling, een maagd op het gebied van telaatbriefjeservaringen, zoveel is wel duidelijk.

Dan ben ik aan de beurt. Ik hoef mijn naam niet te zeggen, en waarvoor ik kom al helemaal niet. De printer begint de roken wanneer-'ie mijn briefje probeert uit te spugen. Op de één of andere manier gebeurt dat altijd als-'ie met mijn absentiemateriaal bezig is. Business as usual.

Als warme briefjes over de toonbank

Ondertussen praat ik wat met één van de telaatbriefjesmevrouwen. Ze verzucht dat ik alweer in het examenjaar zit, en dat de tijd snel gaat. Ik beaam het, hoe cliché dat ook mag zijn.

De printer is klaar met afdrukken, en de mevrouw haalt het briefje eruit. Ze wappert er nog even mee en geeft hem dan aan mij. Het briefje is nog warm. Nog vers.

Toekomstplannen

Na nog wat heen en weer gepraat vraagt ze wat ik van plan ben om na mijn eindexamen te gaan doen. Ik vertel haar over mijn ambitie om naar de School voor Journalistiek te gaan, maar dat de toelating wel streng is. Ze zegt dat ik het wel ga halen en steekt me een hart onder de riem.

Wanneer ik me dan eindelijk naar de les wil begeven, roept ze me na dat ik hen wel op de hoogte moet houden. Ik roep terug dat ik dat zeker zal gaan doen.

Waarschijnlijk sta ik er morgenochtend toch wel weer.