Carry Slee praat zoals ze schrijft: simpel maar helder. Onomwonden zeggend waar het op staat en wat ze vindt. Meest gebruikte bijvoeglijk naamwoord: mooi. Opvallendste karaktereigenschap: eerlijk. Algehele sfeer: heerlijk ontspannen, zonder poespas.

Hoe ik dat weet? Ik interviewde haar, in het kantoor in haar tuin in Bergen. Onder meer over haar nieuwe boek Kapot, maar ook over andersoortige zaken.

Laat ik maar meteen eerlijk zijn: zo’n hoge dunk had ik niet van Carry Slee voor ik bij haar op bezoek ging. Haar boeken vond ik wat simpel, haar thema’s iets te doorzichtig, haar plotwendingen wat te voorspelbaar. Haar boeken (plus verfilmingen) kwamen misschien zelfs wel een beetje commercieel op me over. Maar daar geloof ik nu niet meer in. Tijdens ons rustige gesprek aan haar lichthouten bureau ben ik deze schrijfster hartstikke gaan waarderen.

Binnenkomstgesprek

Het begon al goed, toen mijn oog bij binnenkomst op een enorme stapel beschreven papieren op haar gigantische bureau viel. “Allemaal brieven van kinderen,” constateerde ik aarzelend. “Nee, dat is mijn boek", antwoordde zij doodleuk, haar schouders lichtjes ophalend.

“U schrijft met de hand?”

“Ja.”

“Op losse bladen?” “Op losse bladen.”

Bam. Met de hand schrijven. Jeetje, wat ambachtelijk. Zo is dus ook het nieuwe boek Kapot, dat 9 september in de winkel ligt, ontstaan.

Kapot

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het boek Kapot gaat over een vechtscheiding. Carry Slee vertelt: “Het gaat over Julia en Thijs, een broer en een zus, die samen in een band spelen en eigenlijk een heerlijk leventje leiden. Tot de ruzies tussen hun ouders op een gegeven moment zo erg worden, dat ze een kant moeten kiezen. Julia begrijpt haar moeder beter, Thijs begrijpt zijn vader beter."

Vechtscheidingen ziet de schrijfster als een groot probleem, want: “van dichtbij zag ik hoe ouders, onbedoeld, het leven van hun kinderen toch wel heel erg beschadigden.” Daarom hoopt ze ook om een troost voor deze kinderen te zijn, of in ieder geval een beetje begrip te brengen.

Sterke schrijfspieren

Kapot is alweer het zoveelste boek van Carry Slee, haar boeken volgen elkaar vlug op. Hoe mevrouw Slee na meer-dan-vijftig bestsellers steeds weer op een nieuw idee komt? “Dat wordt steeds moeilijker, maar er komt toch telkens weer wat. Dit was er ineens, die vechtscheiding, en ik heb alweer een idee voor een volgend boek."

Het vereist ook hard werk, sterke schrijfspieren en een hoop discipline. “Ik schrijf altijd, elke dag. Ik begin om negen uur, zo tot een uur of vier. Als je de hele tijd denkt van: eigenlijk moest ik schrijven, maar ik ga toch maar eens shoppen, dan denk ik toch niet echt dat het een mooi boek kan worden. Er moet ook een soort drang zijn in jezelf, dat je verder wil."

Eigenwijs genoeg

Toch zijn er mensen met twijfels over haar schrijverschap. Er wordt vaak de kritiek geuit dat de boeken voorspelbaar zijn, op elkaar lijken, niet literair genoeg zijn. “Die recensenten moeten dat zelf maar weten, ik vind van niet", zegt Carry daarop. "Natuurlijk eindigen veel van mijn boeken met een meisje dat verliefd wordt op een jongen, maar dat vind ik gewoon leuk. En ik ben eigenwijs genoeg om dat gewoon te blijven doen als ik dat wil.”

Als ik haar vraag of ze wel eens spijt heeft van haar beroepskeuze, is de schrijfster vastberaden. “Nee, natuurlijk niet. Als ik weer geboren zou worden, zou ik weer schrijver worden.”

Losse bladen waard

Daarmee vatte ze mijn laatste twijfels bij de kraag, en toen ik na vijftig minuten het schuurtje verliet, liep ik tevreden glimlachend terug de Bergense bus in. Ja, die Carry Slee, ze meent het echt wel allemaal. Ik zie haar steeds weer voor me, schrijvend in haar kale kamer. Ook al zijn haar boeken niet compleet mijn smaak, ze zijn wel die losse bladen waard.