Iemand heeft ooit gezegd dat we leven bij de zon maar liefhebben bij de maan. 

Ons verhaal begint bij het begin. Het begin van planeet aarde, om precies te zijn. Sommige mensen geloven dat een God de wereld heeft geschapen, anderen vinden dat het toch echt iets met een knal te maken heeft. Ik kan je niet vertellen hoe wij zijn ontstaan, maar ik weet wel dát het is gebeurd. 

Dit verhaal is geschreven door Marise Raaijman (14) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de volgens Scholieren.com beste verhalen met het thema 'vriendschap' op onze voorpagina. De officiële uitreiking vindt plaats op 27 november.

Er was niets. Er bestond nog geen verschil tussen licht en donker. Tot iets of iemand besloot twee vonken richting een koude rots te laten zweven. Ik was er één van. Samen met het andere lichtpuntje was ik de enige die contrast schiep en mijn dunne stralen dwaalden diep de dikke stroop van duisternis in. Steeds dichter kwamen we bij elkaar. Nog enkele meters… 

Groene sprietjes

Flits! Een knal, warmte en plotseling: oogverblindend licht! Ver onder me lag een grote bal. De kale rots baadde in een nieuw licht en ik keek toe hoe er kleine groene sprietjes uit de grijze aarde ontsproten. Ik voelde dat er nog iemand aanwezig was. Een paar ogenblikken geleden had ik nog niet bestaan. En nu, plotseling, was ik een iets, iets dat vast zat aan een warme bol omringd door stralen. Ik begreep het niet, maar wie was ik ook eigenlijk om iets te begrijpen? Was ik eigenlijk wel iemand? 

Plotseling brak er een zachte, vriendelijke stem door mijn gedachten heen. ‘’Natuurlijk ben je iemand,’’ zei ze. ‘’Kijk eens naar al het leven dat dankzij jou ontstaat!’’ Ik gehoorzaamde en zag dat de rots nu volledig bedekt was met planten. Ik kon grote blauwe rivieren door de uitgestrekte vlaktes zien lopen en kleurige bloemenvelden omringd door dichte bossen.

Vissen en dinosauriërs

Het was alsof de stem begreep dat ik in verwarring was. Ze vertelde me dat ik mezelf een maan kon noemen, de maan. Zij was een zon, de zon. En onze vriendschap had deze wereld de mogelijkheid gegeven te bestaan. 

Langzaam maar zeker kreeg ik door hoe mijn leven in elkaar zat. Het leven op de aarde, zoals de zon de rots ver beneden ons noemde, zagen we iedere dag groeien. We waren erbij toen er vissen ontstonden, toen de dinosauriërs rondliepen, en uiteindelijk toen de tijd van de mens aanbrak. 

Het duister

In de tijd die volgde kwam ik tot de ontdekking dat mijn vriendin de Zon een tweelingzus had. Ik merkte dat ze er liever niet over wilde praten doordat ze constant van onderwerp veranderde als ik ernaar vroeg. Ik probeerde me zo lang mogelijk in te houden maar ik was te nieuwsgierig. Het verhaal dat ik uiteindelijk te horen kreeg was echter niet wat ik gehoopt had. 

Het bleek dat het donker dat ons elke avond omringde, ook wel de nacht genoemd, haar zus was. Het duister, zo vertelde de zon, was jaloers geweest op onze vriendschap en had ons vervloekt. Verbijsterd door haar woorden was ik aan het luisteren. Ik voelde dat ze bang was om me meer te vertellen maar toen ik bleef aandringen vervolgde ze haar verhaal. 

Afscheid

Blijkbaar werd ze elke dag zwakker. ’s Nachts kon ze niet schijnen en moest ze dus een deel van haar krachten aan mij schenken om er licht te laten zijn. Er was maar een manier om haar te redden: uiteengaan.

Tranen dropen van mijn gezicht. Ze smeekte me om het niet te doen maar ik kon haar lijden niet langer aanzien. Om haar voortbestaan te garanderen moest ik afscheid nemen. Vanaf die dag heb ik haar nooit meer teruggezien. 

Door zijn offer voor de zon symboliseert de maan onze liefde voor elkaar.