'Je moet wel imbeciel zijn om voor je theorie te zakken', zei ik toen ik me inschreef voor mijn autotheorie-examen. Voor de duidelijkheid: op dat moment had ik nog geen regel gelezen van het theorieboek. Twee maanden later zei ik namelijk iets héél anders .

Fase 1: overmoed

Er gingen na mijn inschrijving drie maanden voorbij tot ik weer aan het examen dacht. Op een regenachtige ochtend, twee weken voor mijn examen, besloot ik dat het tijd werd voor de eerste stap: het theorieboek lezen. Ik vloog door het eerste hoofdstuk heen en dacht vol goede moed: ik heb bijna zes jaar middelbare school uitgehouden, dus dan moet dit een eitje zijn, toch? 

Inderdaad was de stof niet zo moeilijk. Ter illustratie een stukje over veilig rijden: 'Ook een goede conditie is prettig bij het autorijden. Wanneer je regelmatig beweegt, gezond eet en zorgt dat je ontspannen en uitgerust bent, rijd je een stuk veiliger en prettiger.' Ja, duhhh…

Fase 2: verveling

De stof was dan wel niet zo ingewikkeld, maar het was wel heel veel. Mijn boek had bijna 300 pagina's, waarvan de meeste bestaan uit drie regels nutteloze tekst, heel veel plaatjes en af en toe een wijze levensles, over ergernissen bijvoorbeeld: 'Er rijden heel wat mensen rond die van zichzelf vinden dat ze de ideale bestuurders zijn. (…) De oplossing: laat de ander maar begaan en kies voor je eigen veiligheid.' Kijk, daar heb je nog eens wat aan.

Fase 3: frustratie en wanhoop

Toen ik het hele boek had doorgenomen, besloot ik online te oefenen via Theorie.nl (Zeker een aanrader! Het is gratis via de bieb te krijgen). Voor de eerste drie oefenexamens zakte ik finaal. Logisch, dacht ik, ik ben immers nog maar net begonnen. In de dagen erna slaagde ik voor slechts één van de tien oefenexamens. 

Wat het nog frustrerender maakte, was dat ik maar niet kon achterhalen wáárom ik er zo ontiegelijk slecht in was. Heb ik gewoon totaal geen verkeersinzicht? Elke keer als ik het rode duimpje omlaag zag, met ernaast 'Helaas…', brokkelde er iets van mijn zelfvertrouwen af. Mijn gezinsleden werden gek van me, want elke avond na mijn vernederende oefensessies vroeg ik ze: 'Ik ben toch niet imbeciel?'

Fase 4: zenuwen

Vorige week stond ik uiteindelijk superzenuwachtig bij het CBR-examencentrum. Mijn handen trilden. Niet alleen omdat ik zo zenuwachtig was, maar ook omdat ik twintig minuten buiten in de kou had moeten wachten, vanwege de coronaregels. Dat drukte me nog eens extra met mijn neus op de feiten, want als ik niet zou slagen, kon ik pas een half jaar later herexamen doen, natuurlijk weer door corona. En de door mij uitgekozen rijschool wilde pas een les inplannen als ik mijn theorie-examen gehaald had. Terwijl ik moest wachten, herhaalde ik telkens in mijn hoofd: ik ben niet imbeciel, ik ben niet imbeciel…

Het examen zelf duurde nog geen tien minuten. De uitkomst? Ik ben geslaagd, maar dan ook nét. Gek genoeg overheerste niet de blijdschap, maar de opluchting. Eén fout meer en ik zou gezakt zijn. Ik neem mijn uitspraak van eerder terug. Ook al haal je je autotheorie-examen niet in één keer, je bent echt geen imbeciel. Sterker nog, mensen die dat roepen zijn pas imbecielen.