David studeert nu al twee jaar, maar verlangt stiekem enorm terug naar de tijd op de middelbare school. Hij schrijft daarom eens in de twee weken een column over een typische, geweldige of ronduit wonderbaarlijke middelbare schoolherinnering. Deze week: thuis.

Als ik mijn eerste twee columns teruglees, voel ik een soort onderliggende melancholie. Terwijl andere studenten zuipen, neuken en op zichzelf gaan wonen, zit ik in mijn ouderlijk huis te schrijven over hoe goed het vroeger was. Als een oude vent die zich door de jaren heen steeds meer is gaan verzetten tegen elke vorm van vernieuwing, zet ik me af tegen het universiteitsleven. Ronduit triest eigenlijk, maar ook wel een beetje begrijpelijk.

De middelbare school voelde voor mij namelijk als een tweede thuis.  En daar gedroeg ik me dan ook naar. In de lerarenkamer zette ik elke ochtend mijn eigen koffie, ik kleedde me om bij mijn kluisje en mijn fiets repareerde ik in de hal van de school. Mijn docent aardrijkskunde, blijkbaar ook gespecialiseerd in fietsen, hielp alsof hij mijn eigen vader was. 

Het hoogtepunt werd bereikt toen mijn toneeldocent een projectweek in het leven riep. Een week lang waren vier tot huiskamer omgebouwde lokalen het decor van ons eigen toneelstuk. De hele week liep ik gehuld in een blauw-groen-gestreepte badjas en met sloffen aan mijn voeten door de school. In veel gevallen met een potje thee in mijn handen. ‘s Morgens poetste ik mijn tanden bij de toiletten en in de middag deed ik een dutje op de bank in onze eigen huiskamer. Veel sprake van theater was er niet. Ik woonde gewoon op school. 

Ronduit triest eigenlijk? Nee, helemaal niet! Ik was de eerste scholier die al tijdens de middelbare op kamers ging wonen. En dat ik na een week weer op straat stond, deed er niet toe. Dat ik niet heb gezopen of heb geneukt in mijn nieuwe huis, maakte niks uit. Ik had de tijd van mijn leven. En ja, volstrekt logisch dat ik zo nu en dan met weemoed terugdenk aan die tijd. 

Maar echt terug hoef ik inmiddels niet meer. Enkel verlangen is prima. En met dat gekoesterde verlangen open ik mijn laptop en typ op Facebook: 'Gezocht, studentenhuis waar je mag neuken en zuipen.' Het is nu echt tijd om te verhuizen.