''Hallo pap, mam,

Misschien hadden jullie al zo'n vermoeden door al die folders, maar ik wil in Engeland gaan studeren. Koste wat het kost. Internationale ervaring is immers niet alleen superleuk, maar ook een key to succes. Hoe fantastisch zou het zijn als jullie geliefde zoon het helemaal gaat maken?"

Ik had deze brief al bijna afgemaakt, toen ik mijn naïviteit opzij schoof en eens ging rekenen. Ik droom ervan om in Engeland te studeren, maar na serieuze research blijkt die droom nóg een stuk duurder te zijn dan ik al vermoedde.

''Nee pap, het kost niet per se bakken met geld om dit plannetje uit te voeren. Ik bedoel: het is wel ongelooflijk, onmogelijk, schrikbarend duur en zo, maar het verdient zichzelf terug. Echt.''

Als ik denk aan studeren in Groot-Brittannië, denk ik aan iets romantisch. De mooiste tijd van mijn leven. Campussen die een mix zijn van Eton en American Pie, aan goedgeklede Engelse studenten en een o-zo-fantastisch accent. Ik voel me nu al verbonden met Cambridge vanwege mijn Cambridge-certificaten, ook al ben ik er nog nooit geweest.

Niet zomaar een beurs

Kijk, studeren gaat hoe dan ook geld kosten.  Met mijn voorkeur voor particuliere opleidingen á la de KLM Flight Academy is een fikse lening echt een must. In plaats daarvan kan ik ook gewoon een studiebeurs regelen en in het buitenland studeren, dacht ik. Maar die vlieger gaat niet op.

Je moet namelijk een wel héél excellente leerling zijn om beurzen te mogen incasseren, heb ik ontdekt. En cum laude mijn gymnasiumdiploma halen zit er niet helemaal in (sorry pap en mam). Als je erg goed bent in sport kan je dat in de Verenigde Staten nog wel een extraatje opleveren, maar beide zijn in mijn geval betrekkelijk irreëel. En mocht je er tóch een krijgen, dan heb je geen recht meer op Nederlandse studiefinanciering.

Collegegeld

Toen ik het Britse collegegeld googelde, kreeg ik prompt een hartaanval. In het Verenigd Koninkrijk mogen universiteiten maximaal 9000 pond collegegeld vragen, zo'n 12.000 euro per jaar. En dat doen ze dan ook: vorig jaar kostte één bachelorjaar gemiddeld 8400 pond...

Daarom heb ik mijn plannen maar in de ijskast gezet. Ik troost mezelf met de gedachte dat het misschien beter is om eerst lekker de Nederlandse bal uit te hangen tijdens je bachelor. Daarna kun je in het Verenigd Koninkrijk tijdens je master een echte poepchique gentleman worden. Dan heb je het beste van twee werelden, toch? 

Ik ga voor de master

Ik heb bovenstaande brief aan mijn ouders maar verscheurd, en wacht met Engeland tot het tijd is voor mijn master. Dat kost je maar één jaar collegegeld, je hebt meer kans op een beurs en je kunt bovendien meedoen met het Erasmus Mundus Programme van de Europese Unie. Je krijgt dan (via een Nederlandse uni) subsidie én zakgeld om in het buitenland te gaan studeren. Wauw! 

Ik vind nog steeds dat er niets beters bestaat voor een sterk CV dan een Britse studie. Maar hoe ver wil je gaan en hoe diep wil je jezelf in de schulden steken? Wat in het vat zit, verzuurt niet. Eton-achtige scholen en American Pie kunnen best nog een paar jaar langer wachten.