Beste Bas,

Ik heb geen idee hoe jij een brief als deze nemen zal. Ik kan hem alleen schrijven, in de hoop dat het voor jou iets betekent. Dat je dit gebaar kunt waarderen.

Ik herinner me nog goed hoe onze proefwerkweek begon. De eerste dag verliep vrij normaal, op jouw afwezigheid na. We dachten dat je ziek was, of een belangrijke afspraak had. Wat er echt gaande was hadden we nooit kunnen vermoeden.

Aan het eind van de dag kwam meneer Van Schaak de klas in met een "niet zo’n fijn nieuwtje". Hij vroeg ons of we wisten waarom jij afwezig was en of we überhaupt iets van je vernomen hadden. Wij hadden nog steeds geen enkel idee toen Van Schaak het voor ons invulde. Monden vielen er van open, tranen sprongen in de ogen en onze rumoerige klas verdween in een doodstille…

De doodsoorzaak was voor ons op dat moment nog onbekend. We hoorden alleen dat hij plotseling was overleden. Wat er aan zijn dood vooraf is gegaan, weet ik niet. Of wat voor man jouw vader was, hoe jij je hem herinnert. Misschien lagen zijn zelfmoordgedachtes in de wortels van zijn bestaan. Misschien heeft hij zich altijd sterk gehouden tot aan de dag dat hij het allemaal niet meer trok. Misschien heeft hij het altijd hartstikke goed gehad, tot op de dag waarop één ding mis ging en grofweg alles instorte. Misschien kon hij zijn verdriet door elke vezel van zijn lichaam voelen branden. Er is zoveel dat ik niet weet. Zoveel dat niemand ooit weten zal, want de lippen die het precies zouden kunnen na vertellen zijn verdwenen.

Volgens mij beslist een persoon die zelfmoord pleegt dit niet van het ene op het andere moment. Ongetwijfeld gaat hier een proces aan vooraf. Een proces dat kan verschillen in tijd en pijn. Vastgeknoopt in een totaal andere wereld. Een wereld waarin jij zelf en alleen zit opgesloten, met al je droevige gedachtes. Een wereld waarin je bent geduwd, door jezelf en al je pijn en verdriet, een wereld die je zelf hebt gecreëerd. Een wereld waar je nooit meer uit lijkt te komen, tenminste niet in je eentje. Misschien was er geen mens die je vader stoppen kon, niemand die er wat aan doen kon.

Ik hoop dat je vertrouwen vinden kan, in wie dan ook. Want verdriet is er om te troosten, gevoelens zijn er om te verklaren en te delen. 

Als je me nodig hebt, kan ik je helpen met wat dan ook. Al is het een huiswerkopdracht. Ik sta voor je klaar. Ik laat alles vallen om ook maar iets voor je te kunnen betekenen.

We zitten vast in deze seconde, totdat er volgende secondes volgen die ons uit deze seconde zullen verlossen. Maar hoelang dat ook duren zal; in deze seconde ben ik met je, ben ik er voor je.

Lisette